ที่มารูปภาพ http://upic.me/show.php?id=b318d26578c8a48c6d546c387f7d43f4

คำ เป็นกลุ่มเสียงที่ประกอบด้วยหน่วยเสียงในภาษา อันได้แก่ พยัญชนะ สระ และวรรณยุกต์ ซึ่งประกอบกันอย่างอิสระ

และมีความหมายถ้ากลุ่มเสียงที่ประกอบด้วยพยัญชนะ สระ และวรรณยุกต์นั้นเป็นคำที่ไม่มีความหมาย เรียกว่า พยางค์ พยางค์

ถ้ามีความหมายจะเรียกว่า 1 คำ คำหนึ่งคำอาจจะมี 1 พยางค์ หรือมากกว่า 1 พยางค์ก็ได้ ฉะนั้น พยางค์จึงเป็นส่วนหนึ่งของคำ

คำในภาษาไทยมี 7 ชนิด ได้แก่

1. คำนาม คือ คำที่ใช้เรียกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ อาคาร สภาพ และลักษณะทั้งสิ่งมีชีวิต และไม่มีชีวิต ทั้งที่เป็นรูปธรรม
และนามธรรม

2. คำสรรพนาม คือ คำที่ใช้แทนนามในประโยคสื่อสาร เราใช้คำสรรพนามเพื่อไม่ต้องกล่าวคำนามซ้ำๆ

3. คำกริยา คือ คำที่แสดงอาการ สภาพ หรือการกระทำของคำนาม และคำสรรพนามในประโยค คำกริยาบางคำอาจมีความหมายสมบูรณ์ในตัวเอง บางคำต้องมีคำอื่นมาประกอบ และบางคำต้องไปประกอบคำอื่นเพื่อขยายความ

4. คำวิเศษณ์ คือ คำที่ใช้ขยายคำอื่น ได้แก่ คำนาม คำสรรพนาม คำกริยา หรือคำวิเศษณ์ ให้มีความหมายชัดเจนขึ้น

5. คำบุพบท คือ คำที่เชื่อมคำหรือกลุ่มคำให้สัมพันธ์กันและเมื่อเชื่อมแล้วทำให้ทราบว่า คำ หรือกลุ่มคำที่เชื่อมกันนั้นมีความสัมพันธ์กันอย่างไร ได้แก่ ใน แก่ จน ของ ด้วย โดย ฯลฯ

6. คำสันธาน คือ คำที่ทำหน้าที่เชื่อมคำกับคำ เชื่อมประโยคกับประโยค เชื่อมข้อความกับข้อความ หรือข้อความให้สละสลวย

7. คำอุทาน คือ คำที่เปล่งออกมาเพื่อแสดงอารมณ์หรือความรู้สึกของผู้พูด มักจะเป็นคำที่ไม่มีความหมาย แต่เน้นความรู้สึก
และอารมณ์ของผู้พูด

สารบัญ

โคลง

กลบท

ราชาศัพท์

ระดับของภาษา

สระ,พยัญชนะ,วรรณยุกต์

หน้าทีประโยค

ชนิดของประโยค

ความหมายและส่วนประกอบของประโยค

คำมูล,คำซ้ำ,คำซ้อน,คำประสม,คำสมาส,คำสนธิ

เสียงในภาษาไทย

คำไทยแท้

ธรรมชาติของภาษา

คำอุทาน

คำสันธาน

คำบุพบท

คำวิเศษณ์

คำกริยา

คำสรรพนาม

คํานาม

หลักภาษา