ลักไก่ 滥竽充数 (Lànyúchōngshù) 

        古时候，齐国的国君齐宣王爱好音乐，尤其喜欢听吹竽，手下有300个善于吹竽的乐师。齐宣王喜欢热闹，爱摆排场，总想在人前显示做国君的威严，所以每次听吹竽的时候，总是叫这300个人在一起合奏给他听。 

　　有个南郭先生听说了齐宣王的这个癖好，觉得有机可乘，是个赚钱的好机会，就跑到齐宣王那里去，吹嘘自己说：“大王啊，我是个有名的乐师，听过我吹竽的人没有不被感动的，就是鸟兽听了也会翩翩起舞，花草听了也会合着节拍颤动，我愿把我的绝技献给大王。”齐宣王听得高兴，不加考察，很痛快地收下了他，把他也编进那支300人的吹竽队中。 

　　这以后，南郭先生就随那300人一块儿合奏给齐宣王听，和大家一样拿优厚的薪水和丰厚的赏赐，心里得意极了。 

　　其实南郭先生撒了个弥天大谎，他压根儿就不会吹竽。每逢演奏的时候，南郭先生就捧着竽混在队伍中，人家摇晃身体他也摇晃身体，人家摆头他也摆头，脸上装出一副动情忘我的样子，看上去和别人一样吹奏得挺投入，还真瞧不出什么破绽来。南郭先生就这样靠着蒙骗混过了一天又一天，不劳而获地白拿薪水。 

　　可是好景不长，过了几年，爱听竽合奏的齐宣王死了，他的儿子齐湣（min）王继承了王位。齐湣王也爱听吹竽，可是他和齐宣王不一样，认为300人一块儿吹实在太吵，不如独奏来得悠扬逍遥。于是齐湣王发布了一道命令，要这300个人好好练习，作好准备，他将让它300人轮流来一个个地吹竽给他欣赏。乐师们知道命令后都积极练习，想一展身手，只有那个滥竽充数的南郭先生急得像热锅上的蚂蚁，惶惶不可终日。他想来想去，觉得这次再也混不过去了，只好连夜收拾行李逃走了。 

　　像南郭先生这样不学无术靠蒙骗混饭吃的人，骗得了一时，骗不了一世。假的就是假的，最终逃不过实践的检验而被揭穿伪装。我们想要成功，唯一的办法就是勤奋学习，只有练就一身过硬的真本领，才能经受得住一切考验。  

      Gǔshíhou, qí guó de guójūn qí xuānwáng àihào yīnyuè, yóuqí xǐhuan tīng chuī yú, shǒuxià yǒu 300 gè shànyú chuī yú de yuèshī.Qí xuānwáng xǐhuan rènào, ài bǎi páichǎng, zǒng xiǎng zài rénqián xiǎnshì zuò guójūn de wēiyán, suǒyǐ měi cì. Tīng chuī yú de shíhou, zǒng shì jiào zhè 300 gèrén zài yīqǐ hézòu gěi tā tīng. 

       Yǒu gè nánguō xiānshēng tīng shuō le qí xuānwáng de zhège pǐhào, juéde yǒujī kě chéng, shìgè zhuànqián de hǎo jīhuì, jiù pǎo dào qí xuānwáng nàlǐ qù, chuīxū zìjǐ shuō:
“Dàwáng a, wǒ shìgè yǒumíng de yuèshī, tīng guò wǒ chuī. Yú de rén méiyǒu bù bèi gǎndòng de, jiùshì niǎo shòu tīng le yě huì piānpiān qǐ wǔ, huācǎo tīng le yě huìhé zhù jiépāi chàndòng, wǒ yuàn bǎ wǒ de juéjì xiàn gěi dàwáng.
“Qí xuānwáng tīng dé gāoxìng, bù jiā kǎochá. Hěn tòngkuài dì shōu xià le tā, bǎ tā yě biān jìn nà zhī 300 rén de chuī yú duì zhōng. 

       Zhè yǐhòu, nánguō xiānshēng jiù suí nà 300 rén yīkuài er hézòu gěi qí xuānwáng tīng, hé dàjiā yì yàng ná yōuhòu de xīnshuǐ hé fēnghòu de shǎngcì, xīnlǐ déyì jí le. 

       Qíshí nánguō xiānshēng sā le gè mítiāndàhuǎng, tā yàgēn er jiù bù huì chuī yú. Měi féng yǎnzòu de shíhou, nánguō xiānshēng jiù pěng zhe yú hùnzài duìwu zhōng, rénjiā yáohuàng shēntǐ tā yě yáohuàng shēntǐ, rénjiā bǎi tóu tā yě bǎi tóu, liǎn. Shàngzhuāng chū yī fù dòngqíng wàngwǒ de yàngzi, kàn shàngqù hé biérén yīyàng chuīzòu de tǐng tóurù, hái zhēn qiáo bù chū shénme pòzhàn lái. Nánguō xiānshēng jiù zhèyàng kào zhe mēngpiàn hùn guò le yītiān yòu yītiān, bùláoérhuò de bái ná xīnshuǐ. 

        Kěshì hǎojǐng bù cháng, guò le jǐ nián, ài tīng yú hézòu de qí xuānwáng sǐ le, tā de érzi qí mǐn (fēn) wáng jìchéng le wángwèi. Qí mǐn wáng yě ài tīng chuī yú, kěshì tā hé qí xuānwáng bù yīyàng. Rènwéi 300 rén yīkuài er chuī shízài tài chǎo, bùrú dúzòu láide yōuyáng xiāoyáo. Yúshì qí mǐn wáng fābù le yīdào mìnglìng, yào zhè 300 gèrén hǎohǎo liànxí, zuò hǎo zhǔnbèi, tā jiāng ràng tā 300 rén lúnliú lái yīgè gè de chuī yú gěi. Tā xīnshǎng. Yuèshī men zhīdào mìnglìng hòu dōu jījí liànxí, xiǎng yī zhǎn shēnshǒu, zhǐyǒu nàgè làn yú chōng shǔ de nánguō xiānshēng jí de xiàng rè guō shàng de mǎyǐ, huánghuáng bùkě zhōngrì. Tā xiǎnglái xiǎng qù, juéde zhè cì zài yě hùn bù guòqù le. , Zhǐhǎo liányè shōushí xínglǐ táozǒu liǎo. 

        Xiàng nánguō xiānshēng zhèyàng bù xué wú shù kào mēngpiàn hùn fàn chī de rén, piàn déliǎo yīshí, piàn bùliǎo yīshì. Jiǎ de jiùshì jiǎ de, zuìzhōng táo bùguò shíjiàn de jiǎnyàn ér bèi jiēchuān wèizhuāng. Wǒmen xiǎng yào chénggōng, wéi yī de bànfǎ. Jiùshì qínfèn xuéxí, zhǐyǒu liàn jiù yīshēn guòyìng de zhēn běnlǐng, cáinéng jīngshòu de zhù yīqiè kǎoyàn.

        ในสมัยโบราณของจีน  มีเครื่องดนตรีอยู่ชนิดหนึ่งชื่ออวี๋ทำจากปล้องไม้ไผ่ที่นำม่าสานต่อกันคล้ายแคน  เวลาเป่ามีเสียงไพเราะน่าฟังมาก  สมัยจั้นกั๋ว  ฉ๊เซวียนหวังซึ่งเป็นประมุขของแคว้นฉีได้ตั้งวงดนตรีขนาดใหญ่ขึ้นมา
ในวังขับกล่อมดนตรีให้พระองค์ฟังเพื่อความเพลิดเพลินเจริญใจโดยเฉพาะ  พระองค์โปรดการฟังดนตรีที่บรรเลงด้วยอวี๋มากเป็นพอเศษ   อักทั้งชอบจัดงานใหญ่โตหรูหรา  วงดนตรีที่เป่าอวี๋มีนักดนตรี 300 กว่าคน   โดยพระองค์มักจะเรียนนักดนตรีเหล่านั้นมาเป่าอวี๋ให้ฟังพร้อมๆกัน  ซึ่งบรรดานักดนตรีเหล่านั้นจะได้รับค่าตอบแทนเป็นรางวัลอย่างงาม

         ชายคนหนึ่งชื่อว่าหนานกัว   เมื่อได้ยินว่าฉีเซวียนหวังโปรดปรานการบรรเลงเพลงหมู่โดยใช้เครื่องดนตรีที่ชื่อว่าอวี๋  เดิมทีเขาก็เป่าอวี๋ไม่เป็น   แต่พอเห็นว่าได้ค่าตอบแทนดีจึงคิดที่จะเข้าไปร่วมผสมโรงกับเขาด้วย  ดังนั้น เขาจึงซื้ออวี๋และไปเข้าเฝ้าฉีเซวียนหวัง  คุยโม้โอ้อวดว่าตนเป่าอวี๋เป็นและเป่าได้ไพเราะน่าฟังเพียงใด  ฉีเซวียนหวังเดิมก็ชอบที่วงดนตรีมีคนยิ่งมากยิ่งดี  จึงรับเขาเข้ามาอยู่ในวงโดยไม่ได้ซักถามอะไรมากนัก

         ทุกครั้งที่มีการบรรเลงอวี๋  หนานกัวก็จะปะปนอยู่ในวงนั้นด้วย  เขาจะทำท่าทางเลียนแบบนักดนตรีคนอื่นๆราวกับว่าเขาก็เป่าเป็น หนานกัวเล่นดนตรีอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่า  จนกระทั่ง 3 ปีผ่านไปโดยที่ไม่มีใครจับได้ และทุกครั้งเขาก็จะได้รับรางวัลตอบแทนอย่างงามเท่ากับนักดนตรีคนอื่นๆ

         ต่อมา ฉีเซวียนหวังสวรรคต ฮีหมิ่นหวังก็โปรดการบรรเลงดนตรีด้วยอวี๋เฉกเช่นพระบิดา  แต่พระองค์ไม่ชอบการบรรเลงเพลงหมู่  โดยติว่าวงใหญ่เกินไปฟังแล้วหนวกหู  พระองค์ชอบการบรรเลงเด่ยวมากกว่า จึงเรียกนักดนตรีมาเป่าอวี๋ให้ฟังทีละคน หนานกัวเห็นเหตุการณ์เช่นนั้นก็รู้ตัวว่าคงจะประสมประเสอยู่ในวงต่อไปไม่ได้อีกแล้ว  ขืนอยู่ต่อไปเกรงว่าทุกคนจะล่วงรู้ความจริง จึงแอบหลบหนีไปตอนที่นักดนตรีคนอื่นๆกำลังบรรเลงเพลงเดี่ยวต่อหน้าพระที่นั่ง

         สำนวน “ลักไก่” นี้ใช้อุปมาถึงคนที่ไม่มีความสามารถอย่างแท้จริง แต่ได้ปะปนเข้าไปอยู่ในหมู่ผู้รู้ผู้เชี่ยวชาญและแสร้งทำว่ารู้ว่าเป็นไปกับเขาด้วย