ตัวอักษรเพื่อการพิมพ์

ตัวอักษร (Letter ) หมายถึงพยัญชนะ ข้อความ และตัวเลขด้วย

ไท โปกราฟีค (Typography ) หมายถึงตัวพิมพ์ การทำตัวพิมพ์ ศิลปะการพิมพ์
การพิมพ์ด้วยตัวพิมพ์ การจัดตัวเรียง และผลงานการพิมพ์อันเนื่องมาจากตัวพิมพ์
ตัวอักษร เป็นพยัญชนะ ตัวหนังสือ ตัวเลข ที่มาเรียงเป็นข้อความ เป็นส่วนหนึ่งของงานพิมพ์ซึ่งมีความสำคัยิ่ง
เพราะช่วยให้เกิดการสื่อสารตามจุดประสงค์ของสิ่งพิมพ์นั้น ในการพิมพ์ระยะแรกๆ (ประมาณกลางศตวรรษที่ ๕ )
ยังไม่มีการพิมพ์ตัวอักษร ส่วนมากเป็นการพิมพ์ในลักษณะการประทับตราและพิมพ์เป็นภาพ
ต่อมามีความจำเป็นในการที่จะต้องบันทึกเรื่องราวบันทึกหลักฐานต่างๆไว้ หรือแจ้งข่าวให้คนส่วนใหญ่รับยรู้
จึงเกิดการพิมพ์เป็นตัวอักษรขึ้น และมีการพัฒนาต่อเนื่องกันมา โดยเริ่มตั้งแต่การเขียน การออกแบบตัวอักษร (Lettering )
จนในปัจจุบันเรามีตัวอักษรที่สร้างขึ้นเป็นแบบมาตรฐาน เรียกว่าตัวเรียงซึ่งมี ๒ ลักษณะ คือตัวเรียงแบบร้อน
เกิดจากการหล่อด้วยโลหะเช่นตะกั่ว ทองแดง ฯลฯ และตัวเรียงแบบเย็น เกิดจากการสร้างตัวอักษรโดยใช้ระบบการอัดภาพบนแผ่นกระดาษ
ตัวเรียงแบบเย็นนี้ จะต้องนำไปผ่านกระบวนการอื่นอีขั้นหนึ่งก่อนจึงจะเป็นแม่พิมพ์ได้ (ถ่ายฟิล์ม อัดเพลท)
เพื่อให้นักศึกษารู้จักความเป็นมาของตัวเรียง จึงขอกล่าวโดยสรุปดังต่อไปนี้

ใน ปี ค.ศ.๘๖๘ วางเซียะ ได้พิมพ์หนังสือชื่อวัชรสูตร จากแม่พิมพ์ไม้โดยมีทั้งภาพและตัวอักษรภาษาจีน ใน
ขณะนั้นใช้วิธีการแกะไม้เป็นแม่พิมพ์ พิมพ์ที่ละหน้าซึ่งต้องใช้เวลานาน แตมีความประณีต สวยงาม และดูมีคุณค่า

ค.ศ. ๑๐๔๑ ไป เช็ง (ชาวจีน) ได้ทดลองประดิษฐ์ตัวพิมพ์เป็นตัวๆขึ้นเป็นครั้งแรกโดยใช้ดินเหนียวตากแดดและ
เผาไฟเรียกว่าตัวเรียง ( ) แต่ไม่ได้รับความนิยมเพราะแตกหักง่ายและมีข้อจำกัดทางภาษาคือ
ภาษาจีนมีลักษณะเป็นคำๆ ต้องนำมาเรียงต่อกันจึงจะเป็นประโยคซึ่งต้องใช้คำมาก
ต่างกับภาษาไทย ภาษาอังกฤษ มีพยัญชนะ สระ เพียงไม่กี่ตัวก็นำมาผสมเป็นคำ เป็ฯประโยคได้

ปีค.ศ. ๑๒๔๑ ช่าง ชาวเกาหลีสามารถหล่อตัวเรียงขึ้นใช้ในการพิมพ์ได้ โดยการหล่อด้วยโลหะ
ทั้งนี้เพราะได้รับการสนับสนุนจากกษัตริย์ไทจง ( ) จนสามารถหล่อได้ถึง ๑๐ แบบและได้เผยแพร่สู่ญี่ปุ่นในเวลาต่อมา