พูดดีเป็นศรีแก่ปาก
มีชายหัวล้านอยู่คนหนึ่ง แกมีนิสัยถ้าใครพูดพาดพิงเรื่องหัวล้านของแกขึ้นมา แกจะโมโหไม่พอใจอย่างมากเลยทีเดียว แต่ตรงกันข้าม ถ้าหากว่าใครพูดชมว่าแกผมดกดำเป็นมัน แกจะถูกใจเป็นอย่างมาก จะขออะไรก็ยินดีให้เลยทีเดียว
อยู่มาวันหนึ่งมีชายคนหนึ่ง อยากจะขอซื้อวัวคูงามของตาหัวล้านมาใช้งาน ซึ่งขณะนั้นมีกำลังเจรจาขอซื้อวัวจากแกอยู่ "นี่ เจ้าหัวล้าน วัวคู่นี้แกจะขายเท่าไหร่ ฉันให้ราคาแกงามเลยนะ"
ตาหัวล้านได้ฟังก็โมโหขึ้นมาทันที พร้อมกับไล่ตะโกนกลับไป "ไม่ขายโว้ย รีบออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้เลย" และมีชายหนุ่มอีกคน ซึ่งรอจนเหตุการณ์สงบจึงเข้าไปเจรจาบ้าง "พ่อผมดกปกไหล่ หน้าไล้เฉลิมทอง วัวของพ่อทั้งสอง พ่อจะขายเท่าไหร่"
ตาหัวล้านได้ฟังถูกอกถูกใจ ตอบกลับไปว่า "ลูกเอ๋ย วัวทั้งสองนี้ พ่อยกให้เจ้า" ชายหนุ่มก็ได้วัวกลับบ้านไปโดยไม่ต้องเสียเงิน   ระหว่างทางเขาได้พบกับชายคนแรกที่ไปติดต่อขอซื้อวัว พอทราบว่าได้วัวมาอย่างไร ก็เกิดความอิจฉาขึ้นมา จึงนำเรื่องไปใส่ความ โดยเล่าให้ลูกสาวของตาหัวล้านฟังว่า ชายหนุ่มที่ได้วัวไปนั้นลับหลังกลับพูดจาเยาะเย้ยเรื่องหัวล้านให้ผู้อื่นฟัง
เมื่อได้ฟังความจากลูกสาว ตาหัวล้านก็โกรธเป็นอย่างมาก ก็รีบไปหาชายหนุ่มทันที พร้อมกับนำปฏักไปด้วย เมื่อได้พบกันชายหนุ่มก็ถามว่า "พ่อผมดกปกบ่า พ่อจะรีบเดินทางไปไหนกัน" ตาหัวล้านพอได้ยินก็โกรธขึ้นมาทันที พร้อมกับมอบปฏักให้กับชายหนุ่มอีกด้วย     พอกลับถึงบ้านลูกสาวก็ขอให้พ่อไปทวงวัว คืนมาให้ได้มิฉะนั้นนางจะฆ่าตัวตาย ตาหัวล้านเลยชวนลูกสาวไปด้วยเผื่อจะได้ไม่ใจอ่อนอีก
ตาหัวล้านได้ฟังก็เอ่ยด้วยความเอ็นดูว่า "ลูกเอ๋ยลูกแก้ว พ่อน่ะแก่แล้ว เลยพาลูกสาวมาให้เจ้า" ชายหนุ่มก็ได้แต่งงานกับลูกสาวตาหัวล้าน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
หลายๆ สิ่งที่ชายหนุ่มได้มาก็เพราะด้วยวาจาที่สุภาพ อ่อนหวาน ของเขานั่นเอง