มานัส  วันเห่า 2552: การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนการสอน แบบใช้นวัตกรรม              และวิธีการสอนแบบปกติของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่  4  ภาคเรียนที่  1 ปีการศึกษา 2550 ในวิชาฟิสิกส์ โรงเรียนนวมินทราชินูทิศ  สวนกุหลาบวิทยาลัย  ปทุมธานีสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาปทุมธานี เขต 2     125   หน้า.                 วัตถุประสงค์ของการวิจัย คือ 1) เพื่อหาประสิทธิภาพของนวัตกรรมชุดทดลองการเคลื่อนที่ของวัตถุในแนวดิ่งตามเกณฑ์ที่กำหนด 80/80  2) เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียนที่เรียนโดยใช้นวัตกรรมที่สร้างขึ้นกับการเรียนแบบปกติ  3)  เพื่อประเมินความพึงพอใจของนักเรียนต่อนวัตกรรมที่สร้างขึ้น                 กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษา คือ นักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4  ภาคเรียนที่  1  ปีการศึกษา 2550  โรงเรียนนวมินทราชินูทิศ  สวนกุหลาบวิทยาลัย  ปทุมธานี  ซึ่งเป็นนักเรียน สายวิทย์ - คณิต ได้มาโดยวิธีการสุ่มอย่างง่าย (Simple Random Sampling)  จากนักเรียน ม.4/1 จำนวน 30 คน ใช้วิธีการสอนโดยใช้นวัตกรรม และ ม.4/2 ใช้วิธีการสอนแบบปกติ จำนวน 30 คน โดยทั้ง 2 ห้อง  ซึ่งนักเรียนทั้งสองห้องมีผลการเรียนใกล้เคียงกัน เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษา คือชุดทดลองการเคลื่อนที่ของวัตถุในแนวดิ่งในรายวิชาฟิสิกส์ รหัสวิชา ว 41101 ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาที่ผ่านการหาประสิทธิภาพตามเกณฑ์มาตรฐาน 80 / 80  2  แผนการสอน ที่ได้มาตรฐานแล้วนำมาวิเคราะห์หาค่าเฉลี่ย Z-test  แบบทดสอบ วัดผลสัมฤทธิ์ที่ได้มาตรฐานแล้วนำมาวิเคราะห์หาค่า IOC  แบบประเมินความพึงพอใจของนักเรียนที่มีต่อนวัตกรรม การเคลื่อนที่ของวัตถุในแนวดิ่ง ที่ได้มาตรฐานแล้วนำมาหาค่าเฉลี่ย ( ) และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.)                 จากการวิจัยครั้งนี้พบว่า ค่าเฉลี่ยของคะแนนที่ได้จากการเรียนการสอนแบบใช้นวัตกรรมกลุ่มที่ 1 เป็น 17.63  มีส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 1.27 ความแปรปรวน 1.62  ค่าเฉลี่ยของคะแนนสอบที่ได้จากคะแนนสอบกลุ่มที่ 2 ที่มีการเรียนการสอนแบบปกติมีค่าเฉลี่ย 15.63 มีส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 1.59 ความแปรปรวน 2.52  การทดสอบสมมติฐานของกลุ่มตัวอย่าง 2 กลุ่ม ใช้เปรียบเทียบว่าผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนการสอนกลุ่มใดดีกว่ากันมีประสิทธิภาพสูงกว่ากัน ที่ระดับนัยสำคัญ 0.05 จากการทดสอบโดยใช้สถิติทดสอบ Z – test พบว่าการเรียนการสอนแบบใช้นวัตกรรมมีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนการสอนสูงกว่าการเรียนการสอนแบบปกติ มีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เป็น 0.70 หมายความว่า นวัตกรรมที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นมีความเที่ยงตรงถึง 70 %