ชื่อโครงงาน          การศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อระยะทางการเดินโดยใช้ขาต่อ

ระดับชั้น               มัธยมศึกษาปีที่ 1/5

ประเภทของโครงงาน        การทดลอง

คณะผู้จัดทำ        

                                1. เด็กหญิงชนากานต์ บุญมา            เลขที่ 18

                                2. เด็กหญิงญาณินท์ โล่ห์สุวรรณ     เลขที่ 22

                                3. เด็กหญิงณัฐฌา ผูกพยนต์              เลขที่ 26

ครูที่ปรึกษา           นางสาวรัชนี เขียวเงิน

โรงเรียน                จุฬาภรณราชวิทยาลัย พิษณุโลก

ที่อยู่                        86 หมู่ 4 ตำบลมะขามสูง อำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก

                                             http://kator.com%%%%%425424%%%%0568705654454334/

บทคัดย่อ              ขาต่อ  หรือ โก๋งเก๋ง สันนิษฐานว่าเกิดมาจากการที่ ในสมัยก่อนไม่มีรองเท้าใส่ จึงได้คิดค้นขาต่อขึ้นมา เพื่อใช้หลีกเลี่ยงการเดินด้วยเท้าเปล่า เพราะอาจมีอันตรายได้ ภายหลังมาเด็กๆ ทั้งหลายก็เริ่มหันมาเล่นขาต่อ เป็นการผึกความทรงตัวและสมาธิไปใ่น่ตัว จุดมุ่งหมายคือเพื่อนศึกษาชนิดของไม้ที่นำมาทำขาต่อ และความสูงของที่เหยียบ มีผลต่อระยะทางการเดินโดยใ้ช้ขาต่อ โดยแบ่งวิธีการทดลองเป็น 2 ตอน คือ ตอนที่ 1 ศึกษาชนิดของไม้ที่นำมาทำขาต่อ ผลการทดลองพบว่า ไม้ไผ่สามารพเดินได้ไกลกว่าไม้มะขาม เนื่องจากไม้มะขามมีรูปร่างที่คดงอกว่าและผิวขรุขระ ทำให้สามารพทรงตัวได้ยากกว่าไม้ไผ่ที่รูปร่างทรงกระบอกและพื้นผิวเรียบ ตอนที่ 2 ศึกษาความสูงของที่เหยียบ ผลการทดลองพบว่า ที่เหยียบระดับต่ำจะสามารพทรงตัวได้ดีกว่าระดับสูง เพราะระดับสูงนอกจากจะบังคับทิศทางและทรงตัวยากแล้ว ยังส่งผลต่อความรู้สึกของมนุษย์ในแง่จิตวิทยา ว่าไม่ปลอดภัยอีกด้วย (ขาต่อคู่แรกสูง 30 ซม. คู่ที่สองสูง 50 ซม.) สรุปผลการทดลองพบว่าไม้ไผ่มีความสูง 30 ซม. จะสามารถเดินได้ระยะทางที่ไกลกว่าไม้มะขามที่มีความสูงของที่เหยียบเท่ากันหรือมากกว่า