เปาโลจะแสดงความโกรธอย่างดุดันต่อู้ที่ชักชวนคริสตชนของท่านให้หลงผิด ทั้งชาวยิวเคร่งศาสนา ซึ่งขัดขวางคริสตชนที่พูดภาษากรีกอย่างรุนแรงและต่อต้านเปาโลในทุกที่ที่ท่านไป และคริสตชน “ชาวยิว” ที่ยังนิยมลัทธิยิวต้องการให้ผู้ติดตามพระคริสตเจ้าทุกคนถือตามธรรมบัญญัติของโมเสสอีกด้วย เปาโลไม่เคยเห็นแก่หน้าคนพวกนี้เลย แม้ว่าเปาโลไม่คิดว่าตนเป็นใหญ่ แต่ท่านรู้สึกว่าตนเป็นอาวุธซึ่งไม่มีผู้ใดต้านทานได้ ที่พระเจ้าทรงใช้ปราบผู้ต่อต้านที่ทะเยอทะยาน หยิ่งยโสและมีจิตใจรักโลก ความจริงใจที่ไม่เห็นแก่ตัวของเปาโลเป็นอาวุธของพระเจ้า ผู้รู้เสนอแนวคิดว่า ผู้คนที่เปาโลประณามอย่างรุนแรงนั้นคือบรรดาอัครสาวกอาวุโสที่กรุงเยรูซาเล็มเอง แต่ในจดหมายของกาลาเทียบทที่ 2 บอกเราว่า เปาโลเคารพอำนาจของบรรดาอัครสาวกซึ่งปกครองดูแลกลุ่มคริสตชนชาวยิวในบริเวณกรุงเยรูซาเล็มอยู่เสมอ