พระสังข์เหาะไปเจ็ดวันเจ็ดคืน ไปถึงเขาหลวงซึ่งเป็นภูเขาที่สูงกว่าที่อื่นๆเหน็ดเหนื่อยสิ้นกำลังก็หยุดพักที่ยอดเขา  หลบแดดร้อนอยู่ที่ใต้ร่มไทร ส่วนทางด้านนางพันธุรัตกลับมาจากป่า  พอทราบว่าพระสังข์หายตัวไปก็ตกใจ ไปเปิดบ่อทองก็พร่องไป  รูปเงาะ   ไม้เท้า  เกือกแก้ว  หายไปด้วย  จึงแน่ใจว่าพระสังข์หนีไปแล้ว  จึงตีกลองสัญญาณเรียกพวกยักษ์มา  ให้ช่วยกันออกมาตามหาพระสังข์ นางแจ้งกับเหล่ายักษ์ว่า เจ้าสังข์ทองลูกรักของข้านี้  ลอบลักรูปเงาะและเกือกแก้ว สวมใส่เข้าแล้วเหาะไป  เร่งไปตามหาอย่าที วันนี้ให้ได้ตัวมา
          พวกยักษ์ต่างเหาะเหินตามหาพระสังข์ตามป่า เขา ถ้ำ บนบก ในน้ำจนกระทั่งพระสังข์รู้ตัวพระสังข์จึงถอดรูปเงาะเอาซ่อนไว้แล้วขึ้นไปนั่งบนต้นไทร ทำเป็นเหมือนรุกขเทพ พอพวกยักษ์มาถึงก็ไม่มีใครรู้จักเลย  ต่างคิดว่าพระสังข์เป็นเทวดา เพราะ  ผิวพรรณผุดผ่องประหลาดคน จึงถามว่าเห็นเจ้าเงาะไหมพระสังข์แกล้งชี้ทิศให้ยักษ์ตามเจ้าเงาะไป แล้วเกิดความพรั่นพรึงในอำนาจของยักษ์
          พระสังข์กลัวว่านางพันธุรัตจักตามมาทัน จึงตั้งจิตอธิษฐานนึกถึงความดีของนางจันท์เทวีว่า  ขอให้คุ้มครองพระองค์  หากนางพันธุรัตตามทัน ก็ขออย่าให้ขึ้นมาบนภูเขาได้
          “ป่าวชาวพารา ครั้งนี้อย่าเลือกว่าแก่หนุ่ม หามาประชุมจงพร้อมหน้า ให้เลือกตามใจรักอีกสักครา สุดแต่วาสนาธิดาเรา”   พระองค์เห็นชอบด้วย ก็ให้กษัตริย์ทั้งหกเลือกเป็นคู่ครอบรอการอภิเษกพร้อมๆ กับนางรจนา พวกที่ไม่ได้รับเลือกก็กลับเมืองของตนไปแล้วให้ “เร่งร้องป่าวชาวเมืองทั้งปวงนั้น จนชั้นทรพลคนเข็ญใจ ให้มันแต่งตัวตามทำนอง มาประชุมหน้าท้องพระโรงใหญ่ จะให้ลูกรักร่วมฤทัย เลือดคู่ดูใหม่ในพรุ่งนี้”
          บรรดาชายในเมือง ทั้งแก่ ทั้งหนุ่ม ทั้งขุนนาง ประชาชน ทั้งร่ำรวย และยากจน ต่างก็มาประชุมกันที่ท้องพระโรง
          นางรจนาไม่สามารถเลือกคู่ได้เพราะบรรดาชาวเมืองที่มาชุมนุมกันนั้น “ลูกไม่เสน่หาอาลัย ขออยู่ด้วยชนกชนนี ที่จะมีภัสดานั้นหาไม่ ”  และกราบทูลท้าวสามนต์กับนางมณฑาว่า “เบื้องหน้าถ้าตัวลูกชั่วไป จงฆ่าเสียอย่าไว้ชีวิต”  ท้าวสามนต์งุนงงยิ่งนัก  ประหลาดใจว่า “บุรุษในแผ่นดินก็สิ้นแล้ว ควรหรือลูกแก้วไม่เลือกได้”  จึงตรัสถามเสนาที่เข้าเฝ้าว่า ได้เรียกชายในเมืองมาประชุมเลือกคู่ทั้งหมดหรือไม่ เสนากราบทูลว่ามาหมดทุกคนแล้ว
          ท้าวสามนต์ได้ยินเรื่องเจ้าเงาะ เผอิญเทวดาเข้าดลใจด้วย ก็นึกกริ้วโกรธนางรจนาขึ้นมา จึงตรัสว่า “น้อยหรือรจนาลูกสาวศรี เลือกคู่ดูใครไม่ไยดี จนสิ้นชายไม่มีทั้งพารา เหลือแต่เงาะป่าบ้าใบ้ เอามาให้มันเลือกสมน้ำหน้า” แล้วสั่งเสนาให้ไปพาเจ้าเงาะมา
          พวกเสนาไปถึงท้องนา พยายามฉุดคร่าจะพาตัวเจ้าเงาะไป แต่ฉุดอย่างไรก็ไม่สำเร็จเพราะเจ้าเงาะเรี่ยวแรงมากเหลือเกิน บรรดาเด็กเลี้ยงวัวเห็นคนรุมกันฉุดเจ้าเงาะก็ไม่พอใจ จึงพากันร้องตะโกนต่อว่าพวกเสนา  เหล่าเสนาจึงบอกว่าท้าวสามนต์ให้มาเอาตัวเจ้าเงาะไปให้ทอดพระเนตร และ “กูจะให้ขนมเข่งของทยา กินอร่อยหนักหนาประสานจน”  ขอแต่ให้เด็กๆ บอกวิธีที่จะล่อเจ้าเงาะไปได้เท่านั้น พวกเด็กเลี้ยงวัวต่างก็ดีใจ