พระสังข์รู้ว่ามีไก่ป่ามากิรข้าวของมารดาที่ตากไว้  ทั้งรักทั้งสงสารมารดาแต่ก็เกรงว่าคนจะเห็น พระองค์ออกจากสังข์มาไล่ตีไก่และหุงข้าวปลาไว้ท่าแม่ดูแลจัดแจงทุกอย่างแล้วก็เล่นอยู่หน้าเรือน  พอนางจันท์เทวีหาบฟืนและเก็บผักที่ไปเก็บจากป่ากลับมาเห็นจึงตกใจลูกแก้วแววไว ลูกใครคนนี้ไม่มีเหมือน มานั่งเล่นอยู่ประตูเรือนพักตร์ดังดวงเดือนเลื่อนลอยพระสังข์ตกใจจึงหนีเข้าไปซ่อนในหอยสังข์
          นางจันท์เทวีเข้าปลาอาหารเตรียมไว้พร้อมก็สงสัยนัก  วันรุ่งขึ้นจึงทำเป็นหาบสาแหรกออกไปจากกระท่อม  แล้วแอบมาคอยดูอยู่พระสังข์ไม่รู้ตัวก็ออกมาเล่น นางจันท์เทวีจึงแอบย่างเข้าไปจับทับได้ไม้ก็ต่อยสังข์ให้แหลกแตกป่น จะหนีเข้าหอยตนก็จนใจ
          พระสังข์ตัดพ้อต่อว่าพระมารดาว่า  แม่ต่อยหอยสังข์แหลกไป ร่ำไรเสียดายไม่วายคิด เหมือนแม่ฆ่าลูกในม้วยมรณ์  แต่นางจันท์เทวีตอบว่าเป็นหอยสังข์ทำให้ท้าวยศวิมลหลงกลคนพาล  โหรก็ทำนายว่าเป็นกาลีบ้านกาลีเมืองทำให้ถูกขับไล่ออกจากวัง แอเมื่อไม่มีหอยสังข์ก็จะได้กลับคืนสู่วังกันทั้งมั้งลูก แล้วนางก็เล่าความให้ตายายฟัง ตายายดีใจเป็นยิ่งนัก
          ฝ่ายท้าวยศวิมลได้แต่เฝ้าคิดถึงนางจันท์เทวีว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร นางจันทาต้องการเลื่อนตำแหน่งเป็นมเหสีเอก  ก็คบคิดกับสาวใช้ให้พระธิดาคือนางจันที เข้าไปขอให้เลื่อนตำแหน่งนางจันทาขึ้นมาแทนนางจันท์เทวี  ท้าวยศวิมลกริ้วยิ่งนัก  คว้าดาบไล่ฟันจันทา   นางจึงสั่งให้สาวใช้ให้ยายเฒ่าสุเมธามาทำเสน่ห์  ทำให้ท้าวยศวิมลหลงเสน่ห์นางจันทา
          นางจันทากราบทูลว่า มีข่าวลือว่านางจันท์เทวีอาศัยอยู่ในป่า มีลูกชายคนหนึ่งว่าเป็นพระโอรส  แต่หอยจะกลายเป็นคนได้อย่างไรจึงควรสังหารเสีย เพื่อมิให้อับอายราษฎร ถ้าปล่อยไว้อาจจะเกิดความวุ่นวายปล้นบ้านเมืองได้
          ท้าวยศวิมลเห็นด้วยและคิดว่านางจันเทวีมีลูกกะชู้จึงตรัสว่าเอาแต่ลูกยาว่าฆ่าฟันแต่แม่มันงดไว้ให้ได้ความ เจ้าจงเป็นเอกมเหสีแต่นี้สืบไปพี่ไม่ห้ามให้แก่โฉฒยงนงราม ว่ากล่าวตามอำเภอใจ
          ท้าวยศวิมลสั่งตำรวจวังให้ไปจับตัวพระสังข์ เพรานางจันท์เทวีอ้างว่าคนกลายเป็นหอยมันผิดวิสัยเป็นไปไม่ได้พวกเสนาจำต้องทำตามคำสั่งพากันไปบ้านตายาย เห็นนางจันทร์เทวีซูบผอม นุ่งผ้าขาดปุปะก็สงสารนักไม่เข้าไปทักทาย แต่พอเห็นพระสังข์ก็รู้ว่าไม่ใช่ลูกขู้ดังที่ท้าวยศวิมลกล่าวหาเพราะเหมือนองค์ทรงศักดิ์หนักหนา ลูกท่านมั่นคงไม่สงกาพวกเสนารอให้พระจันท์เทวีออกไปป่าแล้วจึงเข้าไปจับตัวพระสังข์ไป ตายายก็ไม่กล้าเข้ามาช่วย ราษฎรที่ทราบเรื่องก็สงสารเอาขนมและผลไม่มาให้แต่พระสังข์ไม่ยอมกิน บอกว่าจะเอาไปฝากมารดาแล้วอ้อนวอนให้พาไปหาตายาย เสนาหลอกให้พระสังข์นอนหลับใต้ต้นไทรก่อนเพื่อที่จะฆ่าเสีย แต่ก็ทำไม่สำเร็จเพราะเทวดาได้ช่วยพระสังข์ไว้ เสนาเห็นพระสังข์ไม่เป็นไรก็ประหลาดใจแต่ด้วยความกลัวพระราชอาญาแม้ไม่ได้รังเกียจพระสังข์ก็จำเป็นต้องทำ
          พวกเสนาเห็นก็แปลกใจนัก ปรึกษากันว่าพระสังข์คงมีของดีอยู่ในตัวจึงฆ่าไม่ตายแต่ท้ายศวิมลก็รับสั่งให้ฆ่า จึงพร้อมใจกันให้เบิกช้างน้ำมันตะกล้าแก้ปลอกกีอดเหล้าแล้วเอามามิช้าก็ไสให้ทิ่มแทง