จับบทออกพราน               

การจับบทออกพราน  ในการรำโนราลงครู  ซึ่งโนราใหญ่และพรานจะร่วมกันแสดงทั้ง  ๑๒  เรื่อง  เรียกว่า “จับบทสิบสอง”  ตัวแสดงมีตัวละครเพียง ๓ ตัวคือ ตัวพระ ได้แก่ นายโรง หรือโนราใหญ่  ตัวนาง  และตัวตลก คือ  ตัวพราน

                การรำทำบท สมัยก่อนการเดินทางของคณะโนรา ทำได้ ๒ วิธี  คือ โดยการเดินทางเท้าหรือไปโดยเรือ  ระหว่างทางเมื่อพบความงามของธรรมชาติ   ก็จะทำบทชมความงามที่พบนั้น

                 ที่มาของภาพ   : วิสุทธิ์  ใจจักรคำ

                การแสดงเมื่อเป็นโรงประชันหรือแข่งขัน  แต่ก่อนจะมีการทำไสยศาสตร์อย่างจริงจังหลายอย่างที่เห็นได้ชัดเจนคือ  การเฆี่ยนพราย   โดยใช้ผ้าทำหุ่นแล้วลงชื่อนายโรงโนราฝ่ายตรงข้าม  แสดงท่ารำให้ขลังเฆี่ยนพรายฝ่ายตรงข้าม  และสมมุติว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นแพ้ก็จะสวดบทอนิจจา วตสังขารา…(บทบังสุกุลผู้ตาย) อีกอย่างหนึ่งที่ทำร่วมกันไปคือ  เหยียบมะนาว  (สมมติมะนาว คือ ฝ่ายตรงข้าม)  โดยแสดงท่ารำแล้วกระทืบมะนาวทีละลูก ถ้าไม่แตกคนในคณะก็พากันใจเสีย  ตอนหลังจึงเกิดสำนวนว่า   “สูกับเรามาถีบลูกนาวกัน”  มีความหมายว่า  เป็นศัตรูคู่แข่งกัน