เมื่อขบวนเสด็จเดินทางไปถึงกลางป่า  ท้าวทุษยันต์ก็ทรงคะนึงถึงศกุนตลา

                    " แม่นางช่างสวยสดงดงาม เรือนกายของนางช่างอบอวล ด้วยกลิ่นหอม กลิ่นกายนางหอม ยิ่งไม่มีสิ่งใดเปรียบปาน  ที่ต้องจากนางมาคนเดียว มันช่างเปล่าเปลี่ยวเหลือเกิน ยิ่งมาอยู่กลางป่าอย่างนี้ ก็ยิ่งว้าเหว่ถ้ามีน้องมาด้วย คงจะได้ช่วยกันชมทาง พูดเล่นให้สนุกสนานสำราญใจ "

             พระองค์ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า จึงรับสั่งไพร่พลเร่งการเดินทางให้เร็วขึ้น จนเข้าถึงเมืองในเวลาไม่ช้า จึงผ่อนความเร็วลง พักหนึ่งก็ถึงพระราชวัง                 

             จะกล่าวถึงอาจารย์กัณวะ อยู่จำศีลฝั่งแม่น้ำมาลินี  ฤๅษีผู้เป็นอาจารย์ทราบความเป็นไปของศกุนตลาลูกสาวกับท้าวทุษยันต์แล้วเกิดความคิดขึ้นว่า

                                        วันนี้ฤกษ์ดีเป็นศรีวัน

                                        สุริยันเรืองรองผ่องใส

                                        ควรศกุนตลายาใจ

                                        จะเข้าไปเฝ้าพระภัสดา

                                        นึกอาลัยลูกน้อยกลอยสวาท

                                        ไม่เคยคลาดแคล้วไปไกลเคหา

                                        สู้ถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงมา

                                        คิดไปชลนาก็หลั่งริน

                                        ธิดาไกลใจพ่อจะโศกเศร้า

                                        จะเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวไปหมดสิ้น

                                        ครั้นจะหน่วงลูกไว้ดังใจจินต์

                                        ก็เหมือนสิ้นเมตตาปรานี

                                        ธรรมดานารีต้องมีผัว

                                        จะมามัวหวงไว้ไม่ควรที่

                                        จำเราจะส่งบุตรี

                                        ไปสุ่นคเรศนิเวศน์วัง

                                                ที่มาของรูปภาพ http://img14.imageshack.us/img14/6886/0031662.jpg