------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

         คุณธรรมที่ได้จากเรื่องลิลิตตะเลงพ่ายมีมากมาย ดังต่อไปนี้

1.ความไม่ประมาท

       หากกษัตริย์มีความไม่ประมาท มีความรอบคอบ จะทำให้เป็นกษัตริย์ที่มีความสามารถในการปกครองประเทศได้ดี จะเห็นได้จากโคลงสี่สุภาพบทหนึ่งซึ่งมีเนื้อความดังนี้

                                                               " 62(164) พระห่วงแต่ศึกเสี้ยน อัสดง

                                                                  เกรงกระลับก่อรงค์ รั่วหล้า

                                                                  คือใครจักคุมคง ควรคู่ เข็ญแฮ

                                                                  อาจประกันกรุงถ้า ทัพข้อยคืนถึง "

     พระองค์ทรงมีวิสัยทัศน์ที่กว้างไกลและได้เล็งเห็นว่าพม่าที่ได้ยกกองกำลังเข้ามาในแผ่นดินไทยนั้น หากไทยรบชนะ คนกลุ่มนั้นจะเป็นเชลย จึงมีคำสั่งให้ไปทำลายสะพานทิ้ง ไม่ให้เหล่าพม่าหนีออกไปได้ ซึ่งสิ่งเหล่านี้เกิดมาจากการที่พระองค์ทรงไม่ประมาท รวมถึงมีความรอบคอบอีกด้วย

2.รู้จักการวางแผน

     ในตอนที่สมเด็จพระนเรศวรมหาราชทรงเปลี่ยนแผนการรบจากการยกทัพไปที่เขมร ไปเป็นการตั้งทัพรับศึกพม่า เนื่องจากว่าพระองค์ได้ทรงคิดและทรงวางแผนไว้เยบร้อยแล้ว โดยพระองค์แต่งตั้งให้พระยาศรีไสยณรงค์เป็นแม่ทัพหน้า พระราชฤทธานนท์เป็นปลัดทัพหน้า และแผนการในการรับมือด้วยวิธีต่างๆเพื่อให้พร้อมในการรับศึกที่พม่ายกมา ซึ่งพบได้ในบทประพันธ์ดังนี้

                                                                " 63(165) พระพึงพิเคราะห์ผู้ ภักดี ท่านนา

                                                                   คือพระยาจักรี กาจแกล้ว

                                                                   พระตรัสแด่มนตรี มอบมิ่ง เมืองเฮย

                                                                   กูไกลกรุงแก้ว เกลือกช้าคลาคืน "

3.มีความกตัญญูกตเวที

     จากบทประพันธ์ของพระมหาอุปราชาในการรำพึงถึงพระบิดาได้แสดงให้ผู้อ่านได้เห็นถึงความห่วงใยและที่พระบิดาได้ออกไปรบ

ดังบทประพันธ์ดังนี้                                                    

                                                                 " 51(152) ณรงค์นเรศด้าว ดัสกร

                                                                   ใครจักอาจออกรอน รบสู้

                                                                   เสียดายแผ่นดินมอญ มอด ม้วยแฮ

                                                                   เหตูบ่มีมือผู้ อื่นต้านทานเข็ญ "

     จะถอดความและสรุปความได้ว่า สามารถถอดความได้ว่า ในเวลาที่มีศึก มีสงครามเกิดขึ้น ผู้ที่มีหน้าทีไปทำการออกรบก็คือกษัตริย์นั่นเอง รวมถึงบบทนี้จะทำให้เห็นถึงความภักดีต่อประเทศด้วย