กาพย์เห่เรือ                                       ที่มา              ประเพณีการเห่เรือของไทยมี  ๒  ประเภท  คือ ๑.  เห่เรือหลวง  เป็นการเห่ในพระราชพิธี  ในสมัยโบราณสันนิษฐานว่าใช้ภาษาสันสกฤตของอินเดีย  ซึ่งเป็นมนต์ในตำราไสยศาสตร์  ต่อมาได้นำบทพระราชนิพน์ของเจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์มาใช้เห่เรือหลวง ๒.  เห่เรือเล่น  เห่ในเวลาแล่นเรือเที่ยวแตร่  เพื่อความรื่นเริงและให้ฝีพายพายพร้อมๆ  กัน  การเห่เรือเล่นใช้ภาษาไทย  การพายใช้สองจังหวะคือ  จังหวะจ้ำกับจังหวะปกติ     การเห่เรือหลวงมี  ๔  อย่างคือ  เห่โคลงนำกาพย์  หรือเกริ่นโครง  เมื่อพระเจ้าแผ่นดินลงประทับในเรือพระที่นั่ง  ขณะเรือพระที่นั่งแล่นระหว่างทางใช้ทำนอง  ช้าละวะเห่  ซึ่งเป็นทำนองเห่ช้าพลพายนกบินจังหวะช้า  พอจวนถึงที่ประทับใช้ทำนอง  สวะเห่  ระหว่างทางในการเดินทางกลับเป็นทำนอง  มูลเห่  เมื่อจบบทพายจ้ำสามทีส่งทุกบท              ๑.  อธิบายเนื้อเรื่องกาพย์เห่เรือได้           ๒.  พิจารณาคุณค่าวรรณศิลป์จากเรื่องกาพย์เห่เรือได้ ผู้แต่ง   เจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์  (เจ้าฟ้ากุ้ง) เนื้อเรื่องย่อ                 กาพย์เห่เรือของเจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์มี  ๒  ตอน  ตอนที่  ๑    ชมพยุหยาตราทางชลมารคตั้งแต  "พระเสด็จโดยแดนชล  ทรงเรือต้นงามเฉิดฉาย"  ต่อจากชมกระบวนเรือ  ว่าด้วยชมปลา  ชมไม้  ชทนก  เป็นลักษณะนิราศ  กาพย์เห่เรือเรื่องนี้เห็นได้ในสำนวนว่าเจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์ทรงนิพนธ์สำหรับเห่เรือของท่านเอง  เวลาตามเสด็จขึ้นพระพุทธบาทออกจากจังหวัดพระนครศรีอยุทธยาแต่เช้า  พอตกเย็นก็ถึงท่าเจ้าสนุก