ในประเทศตะวันตก การทำกิจกรรมเปิดทางให้คนชราได้ใช้เวลาในการทำสิ่งที่เพลิดเพลิน ให้ลืมเวลา กิจกรรมนำพวกเขามาสนิมสนมกัน งานศิลปะที่ทำขึ้นจะจัดให้มีการขายเป็นครั้งคราว การที่งานของตนขายได้ทำให้ความรู้สึกไร้ประโยชน์ พึ่งตนเองไม่ได้หมดไป เกษียณอายุจึงมิได้หมายถึงการจบสิ้นของอายุการทำงานหรืออาชีพ แต่หมายถึงการเปลี่ยนไปสู่อาชีพอื่นเท่านั้น ศิลปะเป็นสิ่งช่วยเตรียมใจเตรียมตัวในการจากไป
       
       ผลงานศิลปะเปรียบเหมือนผลผลิตที่ทิ้งไว้เบื้องหลังเพื่อเป็นอนุสรณ์ของตน อีกทั้งเป็นกิจกรรมที่ช่วยเปิดโอกาสให้ได้ฝัน มีความหวังและจินตนาการ ศิลปะเป็นเครื่องปลอบใจ เป็นการพักผ่อนสนองความต้องการของจิตใจ และก่อให้เกิดความรู้สึกอิสระดังคำกล่าวที่ว่า “ศิลปินอาจอยู่ตัวคนเดียวโดยไม่รู้สึกว้าเหว่”
       
       กิจกรรมศิลปะที่ใช้ในบ้านพักคนชรานั้น ส่วนใหญ่ในอดีตมักเป็นกิจกรรมประเภทงานช่างหรืองานประเภทระบายสีตามเบอร์ การลอกรูป หรือลอกปฏิทิน แต่ปัจจุบันนี้คนรุ่นหลังประกอบด้วยคนที่มีความรู้มากขึ้น กิจกรรมเหล่านั้นไม่สามารถสนองความต้องการได้เหมาะสม ดังนั้นในปัจจุบันจึงเสนอให้มีกิจกรรมทั้งในด้านส่งเสริมสุนทรียภาพการแสดงออกด้าน ศิลปวิจารณ์ ความรู้ด้านประวัติศาสตร์ศิลป์ และกิจกรรมศิลปะปฏิบัติประกอบเข้าด้วยกัน
       
       ทั้งนี้ยังได้นำศิลปะเข้าไปใช้ในกลุ่มเด็กที่มีความต้องการพิเศษ หรือเด็กที่มีความสามารถพิเศษด้วย โดยเฉพาะในกลุ่มของเด็กปัญญาอ่อนพิการ การใช้ศิลปะบำบัดจะทำให้เกิดเกิดสมาธิจดจ่อกับงาน ส่งผลไปถึงจิตใจ กาย บ่อยครั้งที่เราเห็นกลุ่มคนพิการด้านต่างๆ ใช้ดินสอ พู่กันเขียนภาพได้อย่างมีความหมายและสวยงาม เพียงเพราะศิลปะเป็นเสมือนเพื่อนที่ช่วยให้เขาชีวิตที่ดีขึ้นนั้นเอง
       
       ในประเทศไทยศิลปะบำบัดเริ่มเป็นที่แพร่หลายมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเด็กพิการในด้านใด เมื่อได้พัฒนาตัวเองด้วยการลงมือทำงานศิลปะสักชิ้นหนึ่ง จะส่งผลให้เขามาพัฒนาการในด้านต่างๆ ดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ
       
       หลายคนที่มีปัญหาทางจิต หูแว่วบ่อยๆ เริ่มใช้ศิลปะบำบัดส่งผลให้เกิดสมาธิ อาการหูแว่วก็หายไป เมื่อจิตนิ่งด้วยการทำงานศิลปะ ความเพลินเพลิน ความสุขและสนุกกับงานศิลปะที่อยู่ตรงหน้าก็เกิด เมื่อความสุขเกิดขึ้นภายในจิตใจ อาการหูแว่วหรือประสาทหลอนก็จะค่อยๆ ดีขึ้น ถือเป็นการบำบัดจิตด้วยงานศิลปะได้อย่างแท้จริง