อักษรนำ
           

อักษรนำ ได้แก่ คำที่มีพยัญชนะต้นสองตัวเรียงกัน ประสมด้วยสระเสียงเดียวกัน  เรียกพยัญชนะ
ตัวแรกว่า อักษรนำ เรียกพยัญชนะตัวหลังว่า อักษรตาม การอ่านออกเสียง วรรณยุกต์จะออกเสียงตามตัวที่เป็นอักษรนำ เช่น
กนก     อ่าน      กะ-หนก          ปรอท    อ่าน      ปะ-หรอด          จรัส      อ่าน      จะ-หรัด
ขนอน   อ่าน      ขะ-หนอน         สนาน    อ่าน      สะ-หนาน          ฉลาด    อ่าน      ฉะ-หลาด

ลักษณะของอักษรนำ มีดังนี้
๑. มีพยัญชนะต้น ๒ ตัว เมื่ออ่านออกเสียงจะมี ๒ พยางค์ ในพยางค์แรกจะมีเสียงสระอะ ส่วนพยางค์ที่ ๒ มีเสียง ห นำ โดยพยางค์หลังออกเสียงวรรณยุกต์ตามพยางค์แรก เช่น
แถง                  อ่าน      ถะ-แหง             (ออกเสียงเหมือน แถ)
ผลิต                  อ่าน      ผะ-หลิด             (ออกเสียงเหมือน ผิด)
ตลบ                  อ่าน      ตะ-หลบ            (ออกเสียงเหมือน ตบ)
อร่อย                 อ่าน      อะ-หร่อย           (ออกเสียงเหมือน อ่อย)

๒. ใช้ ห นำอักษรเดี่ยว เมื่ออ่านอกเสียงจะอ่านเพียงพยางค์เดียว ไม่ออกเสียง ห แต่เสียงวรรณยุกต์จะเป็นเสียง ห เช่น
หยิก      อ่านออกเสียง เอก  เหมือน หิก                  แหว่ง    อ่านออกเสียงเอก เหมือน แห่ง
หมาย    อ่านออกเสียงจัตวาเหมือน หาย                 หมาด    อ่านออกเสียงเอก เหมือน  หาด

๓. ใช้ อ นำ ย มีที่ใช้ในภาษาเพียง ๔ คำ คือ อย่า อยู่ อย่าง อยาก ออกเสียงวรรณยุกต์เป็นเสียงเอกเหมือนเสียง อ่า อู่ อ่าง อาก

กลับไปที่หน้าแรก