นางพันธุรัตคิดอยากจะไปตามสัตว์ในป่ากินตามวิสัยยักษ์ แต่ก็กลัวว่าพระสังข์จะหนีไป พระสังข์เริ่มสงสัยให้ถ้อยคำของพระมารดา ประกอบกับไว้ที่เริ่มจะเป็นหนุ่มเกิดความอยากรู้อยากเห็น จึงใช้คงวามคิดตริตรองหาข้อเท็จจริงเพราะแครงใจในพฤติกรรมของนางพันธุรัต
          พระสังข์เกิดความแคงใจในพฤติกรรมของนางพันธุรัตว่าคำพูดกับการกระทำไม่ตรงกัน  หากสั่งว่าจะไกป่าวันเดียว ก็จะไปเจ็ดวันกว่าจะกลับแต่พอสั่งว่าจะไปเจ็ดก็ไปเพียงวันเดียว ทั้งสั่งห้ามทำอะไรหลายอย่าง  พอมาคราวนี้ นางบอกว่าจะไปวันเดียวจึงน่าจะยืดยาวไปถึงเจ็ดวันพระองค์สงสัยยิ่งนักว่าห้ามไม่ให้ไปที่ครัวไฟ อะไรจะมีอยู่ที่นั่น ดังนั้นจึงจึงลับตาสาวใช้ที่ลอบไปพลันไดแห็นสำคัญในทันที
          สิ่งที่พระสังข์เห็นทุกอย่างคือ  โครงกระดูกเสือ ช้าง กวาง เนื้อทราย และซากมนุษย์ ทำให้พระสังข์ตกใจมาก  จึงสำรวจต่อไปอีกว่านางพันธุรัตซ่อนอะไรไว้อีก
          พระสังข์เอานิ้วจุ่มลงไปในบ่อเงินซึ่งแนบ่อด้านซ้าย ก็เป็นสีเงินติดนิ้วมาพอจุ่มลงไปในบ่อขวาซึ่งเป็นบ่อทอง  นิ้วก็กลายเป็นสีทอง เช็ดถูอย่างไรก็ไม่ออกความเกรงกลัวว่านางพันธุรัตจะกลับมาเห็นก็รีบฉีกผ้าพันนิ้ว
          พระสังข์เหาะลองเล่นพอเห็นดี กลัวพระชนนีไม่ช้าได้ ก็ถอดไว้วางเดิม แต่ก็ยินดีอยู่นักคิดแต่ว่า ทีเอยทีนี้ ชอบทีจะหนีแม่ยักษา จะเหาะไปหาพระมารดา ถึงไร่ตายายที่เลี้ยงดูเพราะพระสังข์เริ่มรู้สึกไม่ไว้ใจด้วยนางพันธุรัตเป็นยักษ์ หากเนิ่นนานไปก็จะหนีลำบากหรืออาจจะต้องอยู่เมืองยักษ์ไปตลอดชีวิต
          นางพันธุรัตกลับมาเห็นนิ้วพระสังข์พันผ้าไว้ก็ถามด้วยความห่วงใยพระสังข์ตอบว่าโดนมีดบาด แล้วทำมารยาทแกล้งเจ็บปวดไม่ให้นางดูแผล นางถึงจะทำโทษพวกพี่เลี้ยงที่ปล่อยให้พระสังข์เล่นซุกซน ซึ่งแสดงถึงความรักความห่วงใยอย่างมาก พระสังข์ต้องทูลบอกว่าเป็นความผิดของพระองค์ที่ดื้อไปเล่นมีดพลาดเอง แท้ที่จริงแล้วพวกพี่เลี้ยงรักพระองค์มาก หากพวกเขาถูกลงโทษโดยไม่มีความผิดก็ไม่ยูติธรรม  นางพันธุรัตจึงงดโทษไว้
          อยู่มาวันหนึ่ง นางพันธุรัตเกิดร้อนรุ่มกลุ้มใจอยากจะไปในป่าก็อุ้มองค์พระสงค์นั่งตัก  โลมลูบจูบแล้วรับขวัญ วันนี้แม่จะลาไปอารัญสายัณห์เลี้ยวลับจะกับมา  นางไม่ได้กลับมาตามที่พูด คืนนั้นพระสังข์เข้าที่บรรทม จิตใจว้าวุ่นสับสนอยู่  คิดถึงพระมารดาจันท์เทวีว่าจะโศกเศร้าคร่ำครวญหาพระองค์ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง
          ในที่สุดพระสังข์ก็ตัดสินใจ  จำจะคิดติดตามหาสืบให้พบพานมารดาจงได้   จากนั้นก็ขึ้นไปบนปราสาทชัยที่เก็บรูปเงาะ  พอหยิบรูปเงาะขึ้นมาพิจารณา  พระสังข์ก็อดที่จะอาลัยอาวรณ์นางพันธุรัตไม่ได้
          พระสังข์นึกถึงคุณงามความดีที่นางพระพันธุรัตที่มีต่อพระองค์อยู่จนฉุนใจคิดขึ้นมาว่าไม่ควรจะอยู่ช้าต่อไป เกลือกว่ามารดามาแต่ไพร  หนีไปไม่ทันจะเสียการ  ดังนั้นจึงเอารูปเงาะสวมองค์เข้าแล้ว  ใส่เกือกแก้วถือไม้เท้ากล้าหาญ  เหาะขึ้นเวสหาเหินทะยาน ออกจากเมืองมารรีบมา