ตำนานเครื่องดนตรีไทย

...อาณาจักรไทยที่รู้จักกันดีในประวัติศาสตร์ คืออาณาจักรน่านเจ้า นอกจากนั้น ยังมีชาวไทยอีกหลายพวกอพยพกันเป็นครั้งคราวแยก ย้ายกระจัดกระจายกันไปตั้งบ้านเมืองอยู่ในดินแดนต่างๆหลายแห่งพวกที่อพยพไปทางตะวันตก ก็ไปเป็นไทย อาหม และไทยอัสสัม ส่วนพวกที่อพพยพลงมาทางตะวันตกเฉียงใต้ ก็มาเป็นพวกไทยใหญ่ ในแคว้นชาน ไทยลื้อไทย เขิน ในแคว้นสิบสองปันนา และพวกที่อพยพลงมาทางใต้ก็มาเป็นพวกไทยน้อยในแคว้นสิบสองจุไทยและพวกไทยน้อยนี้ ต่อมาก็พากันแยกย้ายลงมาตั้งอาณาจักรไทขึ้นในแหลมอินดดจีนตอนเหนืออีกหลายอาณาจักร มี โยนก หรือลานนา และลานช้างเป็นต้น เมื่อาณาจักรน่านเจ้าของ  ไทยถูกรุกรานสิ้นอิสรภาพไปเมื่อ พ.ศ. ๑๗๙๗ แล้วก็ปรากฎมีชน ชาติไทย อพยพตามลงมาอีก จึงเป็นที่ประจักษ์ชัดว่า ตลอดเวลามานั้น ชนเชื้อชาติไทย พวกที่ยังคงตั้งภูมิลำเนา ณ ดินแดนเดิมในประเทศจีนตอนใต้ก็ดีพวกที่อพยพลงมาตั้งถิ่นฐานบ้านเมืองอยู่ในที่ต่างๆก็ดี ต่างนิยมความเป็น ไทยอันเป็นสัญลักษณ์ของชาติและมีความสัมพันธ์กัน น้อยหรือมาก ห่างไกลหรือ ใกล้ชิดตามสายแห่งการคมนาคม ตลอดมา เช่น ปรากฎในพงศาวดารลานช้าง ส่อแสดงว่าอาณาจักรไทยเหล่านั้นมีความสัมพันธ์กันทางวัฒนธรรม มีนักดนตรีและละคอนฟ้อนรำบางพวก ในอาณาจักรไทยในดินแดนเดิมนั้น ได้นำเอาศิลปทางดนตรีละคอนฟ้อนรำติดตาม ลงมาเผยแพร่สั่งสอนพวกไทยด้วยกันทางใต้นี้ด้วย และในสมัยเดียวกันนั้น ชนชาวไทยพวกที่อพยพลงมาทาง ใต้ในแหลมอินโดจีน ก็ได้ตั้งอาณาจักรขึ้นทางใต้ เช่น สุโขทัยและอยุทธยา  

ชนชาติไทยคงจะได้รู้จักประดิษฐ์เครื่องดนตรีขึ้นเอง หรือเลียนแบบ อย่างแล้วนำมาประดิษฐืขึ้นใช้ เป็นของตนเอง มาแต่สมัยโบราณเมื่อครั้งยังตั้งถิ่นฐานอยู่ในประเทศจีน เพราะปรากฎตามตำนานว่า ไทยเป็น ผุ้มีนิสัยรักการดนตรี และขับร้อง มาแต่โบราณกาล ดังจะเห็นได้จากหลักฐานดังกล่าว มาแล้วว่า ชนชาวไทยมี ความสามารถในศิลปทางดนตรี ตั้งแต่สมัยอยู่ในอาณาจักร แองหวู่ ซึ่งนักค้นคว้าทางประวัติศาสตร์ยืนยันว่า ดนตรีของจีนในปัจจุบันนี้ได้กำเนิดไปจากอาณาจักรฉ่องหวู่ของไทย หลายอย่างแต่อย่างไรก็ดีตลอดเวลาที่คนไทยกับ คนจีนยังตั้งถิ่นฐานติดต่อกันเช่นนั้น ก็ยังคงแลกเปลี่ยนและเอาอย่างกันและกัน ซึ่งไทยเราก็คงนำเครื่องดนตรีบาง ชนิดของจีนมาใช้ และเอามาเป็นแบบอย่างบ้าง นอกนั้นยังมีเครื่องดนตรีอีกหลายชนิด ซึ่งเข้าใจว่าเป็นของ ชนชาติไทย ประดิษฐ์ขึ้นใช้กันอยู่ ก่อนที่จะลงมาพบวัฒนธรรมแบบอินเดีย ซึ่งแพร่หลายอยู่ในพื้นที่ทางตอนใต้ของแหลม อินโดจีน ที่ชนชาวไทยจะอพยพลงมา จะสังเกตเห็นได้ว่า เครื่องดนตรีดั้งเดิมของไทย บัญญัติชื่อขึ้น เรียกตามเสียงด้วยคโดดในภาษาไทย(ไม่มีคำควบ คำคู่ คำแผลง หรือคำต่างประเทศเข้ามาปะปน) เช่น เกราะ โกร่ง กรับ ฉาบ ฉิ่ง ปี่ ขลุ่ย เพียะ ซอ ฆ้อง และ กลอง เป็นต้น ต่อมาเมื่อรู้จักประดิษฐ์เครื่องดนตรีให้ก้าวหน้าขึ้น เช่น นำไม้มาทำอย่างกรับ แต่วางเรียงไป และเอาฆ้อง หลายใบๆมาทำเป็นวง จึงบัญญัติ ซื่อเป็นคำแผลง และคำผสม ขึ้นเรียกเรื่องดนตรีเหล่านั้นว่า ระนาด ฆ้องวง