แบ่งระดับของสำนวน ไว้ดังนี้

                                ๑. ถ้อยคำที่เรียบเรียงขึ้น  เพื่อให้ผู้อ่านเกิดความคิด  (ยอมรับหรือไม่ก็ตาม)
         เรียกว่า  "คำคม"  เช่น
         "ในโลกนี้มีคนดีที่สุดอยู่  ๒  คนเท่านั้น  คนหนึ่งได้ตายไปแล้ว  และ
           อีกคนหนึ่งยังไม่มาเกิด"

๒.  ถ้อยคำที่เรียบเรียงขึ้น เพื่อแสดงความเห็น เพื่อแสดงความเห็นใน
     ลักษณะ ติ-ชม  แต่ยังไม่เป็นคำสอน  เรียกว่า "คำพังเพย"  เช่น
     วัวหายล้อมคอก,  ปิดทองหลังพระ

๓.  ถ้อยคำที่เรียบเรียงขึ้น  เพื่อเป็นคำสอนที่สามารถยึดถือเป็นหลัก
     ปฏิบัติได้  เรียกว่า  "สุภาษิต"  เช่น
         "คนมีปัญญาในเชิงตลบตะแลง  หาได้ความสุขแท้ที่จริงเพราะความ
          ตลบตะแลงไม่  ย่อมจะได้รับผลความตลบตะแลง  ดังนกยูงถูกปู
                                       หนีบคอตายฉะนั้น"
                                                               (พุทธศาสนสุภาษิต)

๔.  ถ้อยคำที่เรียบเรียงขึ้น  และมีคำแสดงการเปรียบเทียบ  ดังนี้  
     เหมือน  ราวกับ  อย่างกับ  เป็น  เท่า  ถือว่าเป็นโวหารเปรียบเทียบ 
     เรียกว่า  "อุปมาอุปไมย"   เช่น  ขาวเหมือนสำลี  ตาโตเท่าไข่ห่าน