จากการเขียนโปรแกรมโดยทั่วไปนั้น จะเป็นการเขียนโปรแกรมที่มีลักษณะโปรแกรมทำงานเป็นลำดับจากต้นจนจบโปรแกรม ซึ่งในแต่ละคำสั่งจะทำงานเรียงกันไปตามลำดับที่ปรากฏในโปรแกรม และโปรแกรมในลักษณะนี้จะไม่มีความสามารถในการเลือกทำบางอย่าง และไม่ทำบางอย่างได้ โดยไม่มีคำสั่งให้ทำกลุ่มของคำสั่งซ้ำไม่มีความสามารถในการเลือกทำกลุ่มของคำสั่งซึ่งโปรแกรมจริงๆ จะต้องใช้คุณลักษณะที่กล่าวมานี้เป็นอย่างมาก โดยในโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่ซับซ้อนมักมีการสร้างทางเลือกสำหรับโปรแกรมเพื่อให้โปรแกรมทำงานได้ตามเงื่อนไขที่เกิดขึ้นดังนั้นเนื้อหาจะเกี่ยวกับการเขียนโปรแกรมเพื่อควบคุมทิศทางการทำงานของโปรแกรม แต่ก่อนอื่นขอให้ทบทวนการใช้เครื่องหมายในการเปรียบเทียบค่าตัวแปรให้เข้าใจก่อนการเรียนในเนื้อหาต่อไป

เครื่องหมายที่ใช้ในการเปรียบเทียบ

ในการเปรียบเทียบตัวเลขจะใช้เลขฐานสิบเป็นหลัก กล่าวคือ 1<2<3<4<5<6<7<8<9<10<… สำหรับตัวเลขติดลบที่น้อยกว่าจะมีค่าน้อยกว่าจะมีค่ามากกว่าเลขติดลบที่มากกว่า เช่น
10 > 8 ค่าคงที่บูลีน 1 ( จริง )
-9 < -3 ค่งคงที่บูลีน 1 ( จริง )
13 != 3 ค่าคงที่บูลีน 1 ( จริง )
2 < -5 ค่าคงที่บูลีน 0 ( เท็จ )

1. กลุ่มคำสั่ง Branching
เป็นกลุ่มคำสั่งให้ข้ามการทำงานจากคำสั่งหนึ่งไปยังคำสั่งอื่น แบ่งเป็น 2 กลุ่ม ย่อย กลุ่มแรกข้ามไปแล้วไม่กลับมายังคำสั่งถัดไปจากคำสั่งเดิม ส่วนกลุ่มที่2 เมื่อกระโดด ไปทำงานในคำสั่งที่กำหนดแล้วจะกลับมาทำงานตามคำสั่งที่อยู่ถัดจากคำสั่งที่ให้สั่งให้กระโดดข้ามไป คำสั่ง Branching คือ Goto คำสั่งกลุ่มนี้ ปัจจุบันไม่นิยมใช้เพราะทำให้โปรแกรมไม่เป็นลักษณะโปรแกรมโครงสร้าง (Structure Programming)

1.1 goto
คำสั่ง goto หรือ คำสั่งให้กระโดดการทำงานไปยังตำแหน่งที่ระบุ Label ที่ต่อท้ายด้วยเครื่องหมาย : โคลอน แต่ในการเขียนโปรแกรมนั้น ไม่นิยมใช้คำสั่ง goto label เพราะจะกำหนดจุดจบของโปรแกรมค่อนข้างยาก
คำสั่งให้โปรแกรมกระโดดไปยังตำแหน่งที่ต้องการ

ตัวอย่างโปรแกรม	ผังงาน
int main(){ int a=10; loop: printf("%d\n",a); a--; if (a>0) goto loop; printf("FIRE!\n"); return 0; }	ภาพที่ 1.1 goto