กวีนิพนธ์ ของ อังคาร กัลยาณพงศ์
- ฉันเอาฟ้าห่มให้ หายหนาว
- ดึกดื่นกินแสงดาว ต่างข้าว
- น้ำค้างพร่างกลางหาว หาดื่ม
- ไหลหลั่งกวีไว้เช้า ชั่วฟ้าดินสมัยฯ
บทกวีที่ว่าด้วยการสาปแช่งผู้คน
- ใครดูถูกดูหมิ่นศิลปะ อนารยะไร้สกุลสถุลสัตว์
- ราวลิงค่างเสือสางกลางป่าชัฏ ใจมืดจัดกว่าน้ำหมึกดำ
- เพียงกินนอนสืบพันธุ์นั้นฤา ชื่อว่าสิ่งประเสริฐเลิศล้ำ
- หยาบยโสกักขฬะอธรรม เหยียบย่ำทุกหย่อมหญ้าสาธารณ์
- ภพหน้าอย่ามีรูปมนุษย์ จงผุดเกิดในร่างดิรัจฉาน
- หน้าติดดินกินขี้เลื้อยคลาน ทรมานทุกข์ร้อนร้ายนิรันดร์เอย ฯ
บทกวีที่กล่าวถึงยามเหงา ยามเศร้า
- รื่นรื่นชื่นหอมบุหงาป่าชัฏ พระพายพัดฟ้ามาวางถวาย
- กระสันถึงเอวบางนางไม้ ฤาหักหายเสน่หาอาลัย
- ชะโงกโตรกตรวยสวยงามง้ำเงื้อม เอื้อมเก็บดาราระย้าระยับไหว
- ป่วยเปล่าจะเอาฝากใคร น้องข้าหาไม่ทั้งแดนดิน
- เผาะเผาะลำนำน้ำค้างหยาด หนาวพฤกษชาติซอกเหวหิน
- จบภวัครอักนิษฐ์พรหมินทร์ หลับสิ้นสุดเวิ้งจักรวาล
- ข้าน้อยขลาดเขลาเบาปัญญา ตื่นตาละเมอไปใจสะท้าน
- น่าอิจฉาหินผาบาดาล อาภัพอัประมาณนานนักเอย
แหล่งข้อมูล
- http://art.culture.go.th/index.php?case=libraryDetail&file_id=1100&rhy_book_id=715
- http://www.rsu.ac.th/soc/corner13.html