อ่ะฮ้า! ทุกคนคง “เอ๊ะ! มีหนังสือเรื่อง “นิยายแต่งเอง” ด้วยเรอะ? ”

เปล่า ๆ  อ่ะฮั้นไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น  ไม่ใช่หนังสืออะไรหร๊อก

แต่เป็น.....

เป็น...............

เป็น.....................

เพื่อ (-_-?)

โอเค..... มันเป็นหนังสือที่  เอ่อม....เดี๋ยวก่อนนะ  ขอเล่าอะไรสักน่อย...

คือ  ตอนที่กำลังพิมพ์อยู่นี่  มีเด็กตัวเล็ก ๆ (เพศผู้) ผมถูกย้อมเป็นสีทองแดงคล้ายพวกตระกูลวีสลีย์

มานั่งอยู่ข้าง ๆ  และที่สำคัญ....เขามาพร้อมลูกบอลพลาสติดคู่ใจ!

ตอนนี้กำลังดูหนังภาคค่ำทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ(-_-) พร้อมกับปรบมือ  และส่งเสียงประหลาด ๆ

ที่สำคัญ! ก่อนหน้านี้  พี่แกนั่งโยกเก้าอี้เล่นอยู่ที่หน้าบ้าน (ของใครรึ  ก็หน้าบ้านของอ่ะฮั้นเองน่ะแหล่ะ)

แล้ว โครม! ลงไปอยู่ใต้เก้าอี้  แต่ไม่ร้องสักแอะ (-_-)

ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่...มหัศจรรย์  และร้ายกาจที่สุดเลย!

ว๊าก! ขึ้นไปนั่งอยู่บนลูกบอลพลาสติกคู่ใจแล้ว!

ที่สำคัญ  พี่แกไม่ได้ใส่กางเกงนี่สิ....

ว๊าก! และตอนนี้พี่แกก็เดินสำรวจไปทั่วบ้านแล้ว! ว๊าก ว๊าก  ว๊าก  ว๊าก!

เรื่องที่เกิดขึ้นนี้เป็น “เรื่องจริง”

ขอย้ำ  เรื่องจริง

โอเค...ตอนนี้เรามาต่อกันจากที่เราค้างเอาไว้....กันเลยดีกว่า 

เพราะเราไม่สามารถสื่อสารกับเด็กตัวเล็ก ๆ (เพศผู้) ดังกล่าวนั้นได้

ถามว่า “ชื่ออะไร?” เขาก็มองหน้า  ด้วยแววตาที่บ้องแบ๊ว  แล้ว....จบเพียงเท่านั้น (-_-)

โอเค โอเค นิยายแต่งเอง ที่ว่านี้

หมายถึง.... นิยายที่เราแต่งขึ้นเอง  โดยไม่ต้องคิดอะไรมาก 

อยากให้ตัวละครเป็นใคร  ทำอะไร  ที่ไหน  และอย่างไร  ก็บรรยายลงไปเลย

เขียนเอง  อ่านเอง 

เพราะฉะนั้น....อยากระบายอะไรก็ระบายลงไปโลด!

ดังเช่น  ประสบการณ์เรื่อง เด็กตัวเล็ก ๆ (เพศผู้) ที่เล่าไว้ด้านบน

มันอาจทำให้คุณนำไปสร้างเป็นต้นฉบับของหนังสือเรื่อง “นี่มันตัวอะไรน่ะ?”

จนกลายเป็น  Best Seller ในปีถัดมา!  ฮ่าฮ่าฮ่า (หัวเราะอะไร?)

เอาเป็นว่า...ช่างมัน....

จบเท่านี้