ราเม๊ง  บะหมี่ญี่ปุ่น

        ในประวัติศาสตร์มีบันทึกไว้ว่า โตกุงะวะ มิสึคุนิ ได้รับประทานราเม็งในคริสต์ศตวรรษที่ 17 ในช่วงยุคเมจิ ที่มาของราเม็งเชื่อว่ามาจากประเทศจีน ถึงแม้ว่าไม่มีประวัติศาสตร์บันทึกไว้แน่ชัด สมมุติฐานหนึ่งคือคำว่า "ราเม็ง" มาจากภาษาจีน "ลาเมียน" (拉麺) ที่มีความหมายถึง เส้นก๋วยเตี๋ยวที่ใช้มือนวด หรือคำอื่นๆ ที่ออกเสียงใกล้กัน เช่น 拉麺 老麺 鹵麺 撈麵

        ในยุคเมจิ ราเม็งถูกเรียกว่า "ชินะโซบะ" (支那そば) ซึ่งหมายถึง โซบะจีน ต่อมาชาวจีนได้เริ่มมีการขายราเม็งตามรถเข็นพร้อมกับขายเกี๊ยวซ่าพร้อมกัน และมีการเป่าคะรุเมะระเพื่อเรียกลูกค้า ซึ่งในปัจจุบันได้มีการอัดเป็นเทปเปิดแทน ราเม็งเริ่มเป็นที่นิยมในยุคโชวะ ภายหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 แป้งราคาถูกจากสหรัฐอเมริกาได้เข้ามาสู่ตลาดญี่ปุ่น และขณะเดียวกับที่ทหารญี่ปุ่นได้กลับมาจากการรบที่ประเทศจีน ทหารญี่ปุ่นได้คุ้นเคยกับอาหารจีนมาก่อนทำให้ราเม็งมีการขายได้ดียิ่งขึ้น

ชนิดของราเม็ง

Shoyu (醤油, basic soy sauce) ramen

Miso (味噌, basic miso soup) rame

Tokyo-style ramen

Asahikawa (旭川) ramen

Hakodate (函館) ramen

Kitakata (喜多方) ramen

Sanma (サンマ) ramen

Hakata (博多) ramen with tonkotsu ("pork bone") soup

Nagahama (長浜) ramen, tonkotsu soup

Kumamoto (熊本) ramen, tonkotsu soup

Kagoshima (鹿児島) ramen, tonkotsu soup

Tokyo tonkotsu soup

Tsukemen (つけめん, "dipping ramen") #1

Tsukemen (つけめん, "dipping ramen") #2

Aburasoba (油そば, "oiled noodles")

Banshuu (播州) ramen

Takayama (高山) ramen

Okayama (岡山) ramen

Tokushima (徳島) ramen

Wakayama (和歌山) ramen

Onomichi (尾道) ramen

Seabura-nose (背脂乗せ) ramen

Hiyashi (冷やし, "cold") ramen

Won ton ramen