คดีที่นานกิง รอยด่างญี่ปุ่นกับจีน

 

   "เรื่องจริงที่แสนโหดร้าย ดีกว่าเรื่องโกหกที่แสนหอมหวาน"

                เมื่อกองทัพแห่งชนชั้นการปกครองและแห่งจักรพรรดิได้เข้ามารุกรานเข้ามาเข่นฆ่าประชาชนตาดำๆ ในประเทศจีน ตลอดจนประเทศเพื่อนบ้านในเอเซีย โดยเฉพาะประชาชนจีนจำนวนมหาศาลที่ทุกข์ยากลำบากแสนเข็ญด้วยวิธีที่โหดเหี้ยมหลายรูปแบบ ชนิดผิดมนุษย์มนานับล้านๆ

              
               เกริ่น

                ทำไม? เวลาที่นายกรัฐมนตรีญี่ปุ่นเวลาออกไปสักการะบูชาทหารญี่ปุ่นที่ศาลเจ้ายาสุกูนิ ในกรุงโตเกียวมักมีเสียงด่า สาปแช่ง และประท้วงจากนานๆ ประเทศโดยเฉพาะประเทศจีนทุกครั้ง

                "ทำไมนายต้องไปกราบไหว้พวกมันด้วย มันไม่ใช้วีรบุรุษสักหน่อย มันเป็นปีศาจชัดๆ"

                "แกทำไมทำอย่างนี้ เท่ากับหยามน้ำหน้าเราหรือ รู้ไหมพวกมันทำอะไรไว้กับพวกเราบ้าง รู้บ้างไหม"

                "สักวัน ประเทศแกจะพังพินาศ เหมือนพวกมัน"

                นี้คือตัวอย่างเสียงก้มด่าจากนานาประเทศเฉพาะประเทศจีน บางคนประท้วงถึงขั้นบอยคอตสินค้าญี่ปุ่น การต่อต้านหนังสือเรียนประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่นที่บิดเบือนประวัติศาสตร์ การตัดความสันพันธ์ทางการทูตกับญี่ปุ่น และบางครั้งถึงขั้นปล่อยข่าวใส่ร้ายต่างๆ นา ๆ เลยทีเดียว"

                ทำไมพวกเขาถึงเกลียดทหารญี่ปุ่นจนเข้าไส้ เกลียดยิ่งกว่าตัวกินไข่

                คำตอบของเรื่องนี้ก็คือ พวกเขายังไม่ลืมเหตุการณ์คดีที่นานกิง ในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2

                มันทำให้ชาวจีนเจ็บแค้นญี่ปุ่นสุดๆ ยิ่งกว่าพม่ากับไทยเสียอีก........

             
                นานกิงแดนวิปโยค

                ในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ปี ค.ศ.1937 นั้น เป็นปีที่กองทัพญี่ปุ่นได้ดาหน้าเข้ามาบุกรุกประเทศต่างๆ ในเอเชียเพื่อยึดพื้นที่ให้ได้มากที่สุดเพื่อนำเอาทรัพยากรทุกๆด้านจากประเทศที่ยึดได้เอาไปเป็น"ทุน"หรือ"วัตถุดิบ"ในการเติมแสนยานุภาพทางด้านการรบ การสร้างอาวุธ หรือแหล่งพลังงานสำรองด้านอื่นๆ

                พวกเขาเริ่มบุกเข้ายึดประเทศแมนจูเรีย โดยอ้างว่าทหารจีนได้ไปวางระเบิดทางรถไฟของญี่ปุ่นเข้า ทำกับว่าจีนหยามน้ำหน้าญี่ปุ่น ทางประเทศพันธมิตรยุโรปทราบเรื่องนี้แต่ทำอะไรไม่มากนักเพราะเหนื่อยล้าจากสงครามโลกที่ผ่านมา ทำได้แค่เชิญตัวแทนญี่ปุ่นเข้าพบและสั่งถอนกำลังออก แต่ญี่ปุ่นไม่รับฟังประเทศแมนจูเรียจึงถูกปกครองลับๆ โดยตัวแทนญี่ปุ่น และเปลี่ยนชื่อประเทศเป็นรัฐแมนจูกัว

                นอกจากนั้นประเทศญี่ปุ่นยังยึด เกาหลี และประเทศตะวันออกเฉียงใต้ รวมทั้งประเทศไทย ตลอดจนหมู่เกาะแปซิฟิก ฯลฯ

                และเป้าหมายต่อไปของญี่ปุ่นก็คือจีน

                จีนถือว่าเป็นเป้าหมายหลักที่ญี่ปุ่นต้องการมากที่สุดในเอเชียเพราะเป็นประเทศที่มีทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์มากที่สุด ดังนั้นบรรดาเมืองใหญ่ๆ ทั้งหลายในจีนจึงเป็นเป้าหมายที่ญี่ปุ่นจ้องตาเป็นมัน เพื่อจะเขมือบเต็มเหนี่ยว

                เมืองใหญ่น้อยทั่วจีนที่เป็นเป้าหมายของญี่ปุ่นถูกปราบลงราบคาบไม่มีการต่อต้านจากจีนใดๆ ทั้งสิ้น แต่นานกิงใน ค.ศ. 1937 นั้นนานกิงยังไม่ถูกญี่ปุ่นยึด พูดง่ายๆ คือเมืองยังไม่แตก แต่ก็สะบัดสะบอมเต็มที่เพราะกองทัพญี่ปุ่นต่างโหมบุกหนักหน่วงเป็นระลอกคลื่น ไม่ช้านานกิงอาจเหมือนเมืองอื่นๆ ที่ต่างโดนญี่ปุ่นยึดไว้หมดแล้ว

                เดือนกันยายน ค.ศ. 1939 กองทัพญี่ปุ่นส่งเครื่องบินรบสุ่มทิ้งระเบิดถล่มทั่วนานกิงแบบปูพรม ถึง 100 เที่ยว

                โดยเฉพาะวันที่ 25 กันยายน 1939 วันเดียวกันนั้นปรากฏว่ามีฝูงบินญี่ปุ่นแบบทิ้งระเบิดปูพรมถึง 5 เที่ยวใหญ่ๆปล่อยตรงจุดที่มีจำนวนมากๆ เช่น หน่วยรักษาคนเจ็บ ค่ายผู้อพยพ ส่งผลให้มีคนตายในที่เกิดเหตุทันที่กว่าหนึ่งร้อยศพ มีคนบาดเจ็บนับไม่ถ้วน

                สถานีวิทยุ การประปา แหล่งเพาะปลูก กระทั้งโรงพยาบาล ถูกกองทัพญี่ปุ่นทิ้งระเบิดใส่จนพังพินาศหมด

                เท่านี้ นานกิงก็ตัดขาดโลกภายนอกโดยสมบูรณ์แบบ  

               บั่นคอผู้ต่อต้านอย่างเลือดเย็น

 

               
               ระส่ำหนัก

                ล่วงเข้ามาถึง วันที่ 20 พฤศจิกายน รัฐบาลก๊กมินตั๋ง ได้ประกาศย้ายเมืองหลวงไปยัง ชองกิง ในขณะเดียวกันนานกินนั้นก็ระส่ำระสายแทบควบคุมสถานการณ์ไม่อยู่ บรรดาราชการ คนชั้นสูง คนรวย ต่างเผ่นหนีออกจากเมือง โดยปล่อยพวกชาวบ้านนานกิงจนๆ ผู้อพยพ และบรรดาพ่อค้าที่ห่วงของซื้อของรอเคยชะตากรรมกันเอาเอง

                "ตัวใครตัวมัน"

                เมืองนานกิงก่อนที่ทหารญี่ปุ่น มีประชากรราวหนึ่งล้านคน พวกเขายังไม่หนีหายไปไหน แต่กลับหาที่ซ่อนตัวไม่ไกลนัก เพราะทุกคนต่างหวังว่าทหารก๊กมินตั๋งจะมาช่วยต้านทหารญี่ปุ่นไว้ได้

                แต่พวกเขาคิดผิดถนัด!

                เพราะคณะกรรมาธิการนานาชาติได้ตั้งให้นานกิงเป็นเขตปลอดภัย หรือเซฟตี้ โซน โดยไม่จำเป็นต้องให้ส่งทหารมาดูแล

                โดยรับความเห็นชอบจากรัฐบาลก๊กมินตั๋ง

                ความหวังสุดท้ายของชาวนานกิง! ริบหลี่เต็มที่

               

                เมืองถูกเผาตัวใครตัวมัน

              
               นำเชลยศึกไปฆ่าทิ้งนอกเมือง           

           

 

 

     ก่อนนานกิงแตก

                ราวบ่าย 2 โมงของวันที่ 12 ธันวาคม ค.ศ. 1937  แม้ทหารของจีนจะต่อต้านญี่ปุ่นจนสุดฤทธิ์ แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ในเวลาไม่นานนัก ทหารญี่ปุ่นได้ยึดเมืองนานกิงได้สำเร็จ และต่างบุกทะลึกเข้ามาในเมืองหลวงอย่างไม่ขาดสาย ทหารจีนพยายามสกัดแต่ไม่เป็นผล จนกระทั้งราวๆ ห้าโมงเย็น นายพล ตัง เชง ไซ นายทหารชั้นสูงที่เป็นคนบังคับบัญชากองพลทหารก๊กมินตั๋งในการต้านทหารญี่ปุ่นก็ได้หนีข้ามแม่น้ำไปอีกคน

                ความสับสนทวีมากขึ้นเมื่อญี่ปุ่นยึดนานกิง ประชาชนนานกิงจำนวนมากยังคงหลบที่ร้านค้าและบริษัทเพื่อทำหน้าที่ปกป้องทรัพย์สินตัวเอง หรือตามคำสั่งของเจ้านาย ทำให้ถนนหนทางแทบจะเป็นถนนร้างเพราะผู้คนพากันหลบหนีไม่ออกมาเดินให้เห็นบนถนน

                เวลาเดียวกัน ก็มีผู้อพยพมาจากส่วนนอกตัวเมืองที่ยังละล้าละลัง จำนวนคนพวกนี้ มีทั้งบรรดาทหารจีนที่ได้รับบาดเจ็บมากบ้างน้อยบ้าง รวมทั้งคนแก่ และ เด็กๆ ที่ทะลักเช้ามาสู่ตัวเมืองเป็นจำนวนมาก

                อีกอย่างหนึ่ง ที่พวกเขาต่างเข้ามาในตัวเมืองกันก็เนื่องจากได้รับข่าวว่าตอนนี้นานกิง เป็นเขตปลอดภัย ตามประกาศของรัฐบาล

                แต่ภายหลังผู้อพยพเหล่านี้ไม่สามารถหนีออกจากเมืองได้เพราะทหารก๊กมินตั๋งปิดประตูด่านต่างๆ เพื่อสกัดการบุกทหารญี่ปุ่นที่จะผ่านมาทางนี้

                "พวกเขาจึงตกเป็นเหยื่อการสังหารโหดของทหารญี่ปุ่นในเวลาต่อมา!"

               
               ชาวเมืองจำนานมากตายเพราะแรงระเบิด

 

 

                ชาวนานกิงที่น่าสงสาร

                สถานการณ์ที่คับขันของนานกิงในช่วงเวลาหัวค่ำของวันที่ 12 ธันวาคม 1937 นั้นเริ่มจะหฤโหดของเรื่อย แทนที่จะเป็นการสู้รบระหว่างทหารญี่ปุ่นกับทหารรัฐบาลก๊กมินตั๋งของจีน กลับกลายเป็นการสังหารชาวบ้านนานกิงที่อพยพตามถนนหนทางของญี่ปุ่นแทน

                ดังนั้น บรรดาทหารที่ได้รับบาดเจ็บ คนแก่ เด็กๆ ทั้งหลายตกอยู่สภาพสิ้นหวัง ช่วยตัวเองไม่ได้ ทางเดียวที่จะพอทำได้ในตอนนี้คือหลบภัยจากญี่ปุ่นภายในบริเวณรอบๆ เท่านั้น

               

                เจอชาวบ้านข้างทางยิงดับ
                

 

                การสังหารหมู่

                วันที่ 12-13 ธันวาคม 1937 กองทัพญี่ปุ่นสามารถยึดนานกิงได้สมบูรณ์แบบ กองทัพได้ยึดสถานที่สำคัญหลายๆ แห่ง ไม่ว่าสถานที่ราชการ โกดัง ธนาคารพาณิชย์ ฯลฯ

                เมื่อสำเร็จตามเป้าหมาย กองทัพญี่ปุ่นใจคึก และจู่ๆ ก็มีคำสั่งจากเบื้องบนที่น่ากลัวลงมาว่า

                "สังหารทุกสิ่ง ทุกอย่างที่ขวางหน้า เพื่อองค์จักรพรรดิ"

                ทำไมจึงต้องสังหารหมู่ชาวนานกิงด้วยหรือครับ? สาเหตุหลักๆ เป็นเพราะ "เชือดไก่ให้ลิงดู" พวกญี่ปุ่นต้องการให้หลายๆ เมืองที่ทราบข่าว จะได้หวาดกลัว หวาดหวั่น เมืองไหนที่คิดต่อต้านจะได้เก็บไปคิดว่าสมควรตอบโต้ดีหรือไม่         

                คราวนี้แหละครับการสังหารหมู่ในประวัติศาสตร์ก็เริ่มต้นขึ้น กลุ่มผู้อพยพจำนวนมากที่ไม่สามารถหลบหนีมายังท่าเรือคือกลุ่มเป้าหมายหลักของการสังหารของทหารญี่ปุ่น พวกมันรัวปืนกลใส่ไม่ยั้ง บ้างก็ยิงด้วยไรเฟิลโดยไม่เลือกหน้า บางคนก็ยิงปืนพกเข้าใส่ผู้อพยพอย่างบ้าคลั่ง

                ทุกครั้งที่สิ้นเสียงปืนนานาชนิดจากทหารญี่ปุ่น กลุ่มผู้อพยพร่วงสู่พื้นราวกับใบไม้ร่วงไม่ว่าจะเป็นคนชรา สตรี และเด็กๆ  ตลอดจนทหารที่บาดเจ็บต่างล้มดิ้นขาดใจตายทันที แต่บางรายที่ยังไม่ตายทันทีแต่ก็ส่งเสียงร้องครวญครางลั่นท้องถนน หรือไม่ก็ลากสังขารที่โชกเลือดไปตามตรอกซอกซอยเล็กๆ ก่อนที่พวกทหารญี่ปุ่นจะตามมาเพื่อยิงซ้ำหรือไม่ก็ใช้ดาบปลายปืนแทงกระหน่ำราวกับเหยื่อนั้นไม่ใช้คน

                การสังหารหมู่ได้เริ่มต้นแล้ว................

                การสังหารหมู่ในวันที่ 13 ธันวาคม 1937 นั้นเป็นการเรียกน้ำย่อยเท่านั้น เพราะของจริงจะเริ่มในวันถัดมาต่างหากล่ะ

                ญี่ปุ่นเริ่มนำเอารถถังมากรีธากันทั่วนานกิงและเริ่มเกม "ล่า"

                บรรดาผู้อพยพที่ซ่อนตัวอยู่ตามซอกซอยหรือตามอาคารบ้านเรือนต่างๆ ถูกส่องกระสุนสังหาร หรือไม่ก็ขว้างระเบิดมือเข้าไปในบ้านอย่างต่อเนื่อง

                ไม่นานนานกิงจากเมืองแห่งสวรรค์บนดินกลายเป็นเมืองแห่งความตาย ซากศพ เลือดมนุษย์นองท่วมเต็มพื้น ถนนทุกสาย รวมทั้งอาคารบ้านเรือนต่างๆ เต็มไปด้วยเลือดของชาวนานกิง ที่กระเซ็น

                ราวกับขุมนรกชัดๆ

                แต่การสังหารยังไม่เสร็จสิ้น หลังจากฆ่าเหยื่อภายในเมืองยังไม่สนุกมือ กองทัพญี่ปุ่นเริ่มเปิดด่านและประตูเมือง จากนั้นจึงพากันออกไปสังหารชาวนานกิงกันนอกเมือง โดยกระสุนปืนกลและระเบิดมือใส่กลุ่มคนแบบไม่ขาดตอน

                "มีชาวนานกิงบางคนพยายามกระโดลงน้ำที่เชี่ยวกราดเพราะยังดีกว่าโดนกระสุนและระเบิดของฝ่ายญี่ปุ่น บางคนถูกสายน้ำกลืนหายไปต่อหน้าต่อตา ในขณะที่บางคนก็ถูกสายน้ำพัดพาไปไกล ส่วนผู้อพยพส่วนมากต่างก็ถูกกองทัพญี่ปุ่นสุดโหดผลักดันให้ดาหน้าเข้าสู่ฝั่งแม่น้ำและถูกกำหนดซะตาชีวิตให้โดน้ำ และจมน้ำตายในทันที มีศพที่ตายโดยจมน้ำนับหมื่นๆ คน" ชาวบ้านนานกิงที่รอดชีวิตรำลึกความหลัง

               

                บุกเข้านานกิงสังหารหมู่

 

 

               
                แม่น้ำสีเลือด

                วันที่ 16 ธันวาคม กองทัพญี่ปุ่นบุกไปยังอาคารโอเวอร์ซีส์ ซึ่งเป็นอาคารแบบเกสต์เฮ้าส์สำหรับชาวจีน มีการค้นหาชาวนานกิงที่รอดชีวิตที่นั้น  และก็ไม่ผิดหวังเพราะเขาเจอเหยื่อถึง 5,000 คน

                รู้ไหมครับว่าทัพญี่ปุ่นทำอะไรกับชาวบ้านตาดำๆ กว่า 5,000 คนนั้น?

                ทหารญี่ปุ่นน่ะจับผู้คนนานกิงที่พบในอาคารนั้นแหละมามัดมือมัดเท้าและแบ่งกลุ่ม ขึ้นรถบรรทุกไปที่ไซกวน ก่อนที่จะกวาดยิงกระสุนสังหารจนตายหมดทุกคน จากนั้นก็นำศพทั้งหมดโยนแม่น้ำราวกับขยะ

                แม่น้ำเป็นที่ทิ้งศพที่กองทัพญี่ปุ่นโปรดปราณอย่างยิ่ง และเป็นจุดที่สังหารเหยื่อมากที่สุดแห่งหนึ่ง

                แต่เพื่อให้แน่ใจว่าตายสนิทแล้ว บรรดาทหารญี่ปุ่นก็พากันใช้ดาบปลายปืนทิ่มแทงไปที่เหยื่อกระสุนปืนกลที่ละรายๆ จนทั่ว หรือไม่ก็สาดน้ำมันก๊าดท่วมศพที่กองอย่างมหาศาล และจุดไฟเผาตรงๆ จุดนั้นเลย

 

                แต่ด้วยจำนวนเหยื่อนั้นมีจำนวนมากเกินไปทำให้ทหารญี่ปุ่นไม่ทันเผา หมื่นศพจึงปล่อยทิ้งเอาไว้ข้ามเดือนข้ามปี คงไม่ต้องบอกน่ะว่าสภาพศพมันจะเน่าแฟะขนาดไหน กลิ่นน่ะสาปสางไปไกลจากโหดหลายสิบไมล์ที่เดียว

                
          
           
      

 

    รายการสังหารโหด

                กองทัพญี่ปุ่นนั้นช่างคิดสร้างสรรค์ยิ่งนัก ในการสังหารเหยื่อที่นานกิง

                การสังหารโหดชาวเมืองนานกิงนั้นไม่มีหน่วยงานระดับชาติของจีน หรือหน่วยงานโลกใดๆ รับรู้หรือช่วยเหลือได้เพราะอย่างที่บอกว่ารัฐบาลก๊กมินตั๋งกำหนดว่าเป็นจุดปลอดภัยจากสงคราม และพวกพันธมิตรกำลังยุ่งกับสงครามโลกครั้งที่ 2 อยู่

                ด้วยเหตุนี้แหละครับ กองทัพญี่ปุ่นจึงฆ่าคนอย่างสบายใจไร้กังวล

                จากการบันทึกของผู้เห็นเหตุการณ์ และผู้รอดชีวิตมาได้ พวกเขาได้เห็นวิธีที่ทหารญี่ปุ่นสังหารชาวเมืองตาดำๆ นอกจากการมัดมือและยิงกระสุนอีก ยังมีหลายๆ วิธีที่ทหารญี่ปุนสังหารเหยื่อเพื่อไม่ให้เกิดการซ้ำซากจำเจ  แต่และวิธีนั้นสุดสยองระดับมาสเตอร์พีซ ซาตานพืซทีเดียวครับ แบ่งย่อยดังนี้

            
                เผาทั้งเป็นในแม่น้ำ

                ที่เมืองซินอีเป็นอีกแห่งหนึ่งที่มีผู้คนถูกฆ่าสังหารทารุณเกินกว่าจินตนาการ

                ผู้อพยพที่ถูกจับตัวมาได้มีปริมาณมากมายหลายพันคนต่างถูกทหารญี่ปุ่นจับไว้ได้ มีทั้งเด็ก คนแก่ นัวเนียไปหมด

                ทหารญี่ปุ่นต่างผลักดันให้ผู้อพยพพุ่งตัวลงแม่น้ำเบื้องล่าง จากนั้นกองทัพก็โยนกองฟางที่ชุบน้ำมันก๊าดที่โชกใส่กลุ่มผู้อพยพมากมายก่อนที่จะจุดไฟเผาให้ตายแบบแสนทรมานในแม่น้ำสีเลือดน้ำ

                และทหารญี่ปุ่นก็มองดูผลงานอย่างสบายใจ

 

              
               ฝังคนทั้งเป็น

                อันนี้เป็นวิธีสังหารที่ใช้บ่อยๆ ในทหารญี่ปุ่นเพราะมันง่าย

                เหยื่อชุดแรกที่ถูกสังเวยในการสังหารด้วยการฝังทั้งเป็นนั้นคือกลุ่มผู้อพยพที่หลบหนีไปยังเขาซีเจียง ถูกจับได้ราว 2,000 คน

                แน่นอนมีทั้งคนแก่ เด็ก ผู้หญิง และคนพิการด้วย ล้วนถูกผลัก และถีบกระเด็นบางรายก็ถูกดาบปลายปืนกระทุ้งให้ตกลงไปในหลุมใหญ่ จากนั้นทหารญี่ปุ่นก็ใช้รถเครนจัดการเกรดหินและดินทับหลุมทันที

                ถือเป็นการฝังทั้งเป็นที่โหดเหี้ยมมาก โดยไม่สนเสียงร้อง เสียงตะโกณก้มด่า สาปแช่งที่ดังระงมออกมาจากหลุมขณะทำการฝังกลบอย่างใดทั้งสิ้น

               

           ใช้ดาบปลายปืนแทงลงหลุมก่อนฝัง

 

 

      

 

   เกมจับปลาในทุ่งน้ำแข็ง

                พอดีช่วงเวลาที่นานกิงโดนยึดโดยกองทัพญี่ปุ่นน่ะเป็นฤดูหนาวของจีนพอดี ทำให้หลายพื้นที่มีแต่ความหนาวเหน็บและมีเกล็ดน้ำแข็งจับตัวกันโดยทั่ว

                กองทัพญี่ปุ่นจึงคิดเกมสนุกสนุกๆ อย่างหนึ่งคือ "จับปลาที่ทุ่งน้ำแข็ง" โดยให้ผู้อพยพถอดเสื้อผ้าออกให้หมดเหลือแต่เรือนร่างที่เปลือยเปล่า แล้วให้กระโจมลงสู่บ่อน้ำที่มีแต่น้ำแข็งจับเป็นฝาตามคำสั่ง

                บางคนถึงกลับปฏิเสธและต่อต้านคำสั่งนี้ ผลหรือครับทุกคนถูกสาดกระสุนใส่อย่างไม่ยั้งสิ ทำให้เหยื่อหลายๆ จำนวนมากตายก่อนที่จะเล่นเกมนี้เสียอีก

                แต่กระนั้น คนที่กระโดลงสระหรือบ่อน้ำเย็นจัดนั้น ก็ตายอยู่ดีแหละ

 

               
               บั่นคอคนตามใจชอบ อย่างสบายใจ

              

 

 เผาครึ่งตัว

                อันนี้ต้องเลือกเหยื่อหน่อยครับ เอาชาวนานกิงหนุ่มๆ ที่ท่าทางกระด้างกระเดื่อง หรือมีลักษณะเงียบเฉยหน่อย

                คราวนี้แหละ ชายหนุ่มเคราะห์ร้ายผู้เงียบขรึมก็ถูกจับมัดสายไฟขึ้นสูง และทหารญี่ปุ่นก็นำฟืนมาสุมไว้ข้างล่างและก่อไฟย่างหนุ่มคนนั้นราวกับเสียบปลาปิ้ง

                ความร้อนทวีมากขึ้นและทำให้ร่างกายท่อนล่างของเหยื่อดิ้นทุรนทุลายอย่างน่าเวทนาจนท่อนล่างสีดำเกรียมคล้ายปลาย่างอะไรอย่างนั้น

                หลังจากนั้นพวกทหารญี่ปุ่นก็ออกไปจุดนั้น โดยทำอะไรเลย

                ปล่อยให้เขาตายช้าๆ ว่างั้นเถอะ

               

 

           ปาระเบิดใส่เหยื่อในน้ำ

                เกมสนุกแต่ผู้อพยพกลัวมากที่สุด เริ่มจากทหารญี่ปุ่นจะจับผู้อพยพมัดมือมัดเท้าอย่างหนาแน่นจำนวนหนึ่ง จากนั้นก็ช่วยกันจับผู้เคราะห์ร้ายเหล่านี้โยนในบ่อน้ำที่มีความลึกไม่มากนัก

                การที่เลือกบ่อน้ำไม่ลึกนักก็เนื่องจากทำให้สามารถมองเห็นเหยื่อได้ง่ายๆ และระดับน้ำตื้นๆ นี้ทำให้อาวุธที่ทหารญี่ปุ่นทิ้งไปจะได้ออกฤทธิ์ได้เต็มเม็ดเต็มหน่วย

                และจากนั้นสิ่งที่ญี่ปุ่นโยนลงบ่อน้ำหรือสระน้ำตื้นๆ คือระเบิดมือครั้งละหลายๆ ลูกนี้เอง

                ยิ่งน้ำตื้นเท่าไหร่ แรงระเบิดและสเก็ตระเบิดก็จะพุงเข้าสู่เป้าหมายซึ่งก็คือเหยื่อก็ดิ้นกระแด่วๆ อยู่ใต้น้ำได้มากมาย รุนแรงและหวังผลได้แน่นอนเท่านั้น

                ทุกครั้งที่ระเบิดถูกขว้างลงไปพร้อมๆกันหลายๆจุดนั้นมีส่วนให้เหยื่อทั้งหลายในบ่อถูกแรงระเบิดอัดจนร่างแหลกเหลวชนิดที่เลือด เนื้อ และอวัยวะภายในถูกบีบอัดจนฉีดกระจายลอยขึ้นไปในอากาศสูงนับสิบๆ เมตร อย่างน่าสยดสยอง เป็นเกมสุดหฤหรรษ์อีกเกมหนึ่งของกองทัพที่มักเรียกร้องกันทำบ่อยที่สุด

 

              
                 เผาป่าฆ่าคนทั้งเป็น 30,000 คน

               
                ทางตอนเหนือของเขตเซนเจียง จีนจับทหารจีนและผู้อพยพกว่า 30,000 คน เห็นจะได้ จากนั้นก็มัดคนเหล่านี้และผลักดันให้เข้าไปในเขตป่าสงวน ตอนแรกก็ปล่อยให้คนเหล่านี้อดข้าวอดน้ำและผจญกับความหนาวเย็นจับขั้วหัวใจในเดือนธันวาคมอย่างหฤโหดระยะหนึ่ง

                เมื่อทรมานได้ขั้นตามที่ต้องการแล้ว ก็จุดไฟเผาจากทุกทิศทุกทางจนให้คนที่อยู่ในป่านั้นตายโดยพร้อมเพรียงกัน

 

               
                 ราดน้ำกรดใส่เหยื่อ

               
               เหยื่อคนหนึ่งถูกกลุ่มทหารญี่ปุ่นที่บุกเข้าไปในร้านค้าแห่งหนึ่ง และจับชายคนนี้ได้ พวกกองทัพหัวเราะชอบใจเมื่อคิดค้นวิธีการที่จะเล่นสนุกกับเหยื่อคนนี้ได้

                นั้นคือการเอาน้ำกรดไนตริก ราดร่างเหยื่อ

                เริ่มจากการจับหนุ่มรายนั้นแก้ผ้าเปลือยล่อนจ้อน จากนั้นก็เอากรดไนตริกเข้มข้นราดรดไปที่ร่างหนุ่มรายนั้นโดยราดจากส่วนหัวมาสู่เบื้องล่าง

                น้ำกรดรุนแรงกัดทั่วใบหน้าและเนื้อตัวของเหยื่อชาวจีนมีกลิ่นเหม็นคลุ้งไปทั่วบริเวณ จากนั้นทหารญี่ปุ่นก็ปล่อยให้ชายหนุ่มนี้เดินสะเปะสะปะไปตามทาง เมื่อชายหนุ่มนี้แช่งด่า ก็หัวเราะชอบใจ โดยไม่ทำอะไรกับชายคนนี้ทั้งสิ้น แต่ต่างเดินตบมือ เป่าปาก ส่งเสียงเชียร์หนู่มเปลือยที่ร่างถูกน้ำกรดเซาะเว้าแหว่งไปสักพักจนกระทั้งหนุ่มนานกิงรายนี้ล้มลงและขาดใจตายไปด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสในที่สุด

 

               
                ตัด ควัก อวัยวะ ก่อนนำไปเผา

               
               นั้นคือการจับเหยื่อนับหลายร้อยรายมารวมกัน จากนั้นก็ควักตาออกมา พร้อมทั้งตัดหู ตัดจมูกเหยื่อให้ร้องร่ำคร่ำครวญดิ้นทุรนทุราย

                เมื่อสะใจมากพอแล้วก็เผาให้ตายทั้งเป็นจนกลิ่นเนื้อไหม้เหม็นไปทั่วบริเวณ

 

                
               เกมหนีจากหลังคาตึกที่ไฟไหม้

                ผู้อพยพคือเหยื่อนับร้อยๆ รายถูกบังคับให้เดินขึ้นบนหลังคาของอาคาร

                พวกเขาต่างคร่ำครวญ ร้องไห้ ร้องขอชีวิต เพราะรู้ว่าซะตากรรมของตัวเองจะต้องตกอยู่ในรูปแบบใด แต่มีหรือว่ากองทัพของญี่ปุ่นจะเมตตา

                เมื่อเหยื่อทุกคนถูกต้อนขึ้นไปบนหลังคาครบถ้วนแล้ว ทหารญี่ปุ่นก็ยืนจังก้าอยู่เบื้องล่างต่างพากันจุดไฟเผาอาคารแห่งนั้นจนลุกโพลง

                คราวนี้เหยื่อจำนวนไม่น้อยต่างรู้ว่าพวกเขาคงต้องถูกย่างสดอยู่บนหลังคาตึกเป็นแน่ ต่างพากันกระโดตึกฆ่าตัวตายกันหลายราย

                เสียงคนโดดลงมาคอหัก หลังหัก หรือพิกลพิการนั้นก่อให้เกิดความกดดันต่อพวกที่อยู่บนหลังคาอย่างมหาศาล ประกอบด้วยเสียงปืนของทหารญี่ปุ่นยิงขู่ และระดมยิงใส่ร่างเหยื่อเคราะห์ร้ายที่โดมาจากหลังคาตึกแล้วยังไม่ตายทันทีนั้นเสียดแทงบาดลึกจนถึงหัวใจ

                แต่ท้ายสุด พวกที่รอความตายที่อยู่บนหลังคาที่โดนไฟเผานั้นคือพวกที่ส่งเสียงร้องด้วยความทุกข์ทรมานมากที่สุดและใช้เวลานานพอสมควรที่จะตายด้วยการถูกย่างทั้งเป็น

                ภาพคนที่วิ่งพล่าน ดิ้นทุรนทุรายลุกท่วมจนตกหลังคาลงมาตายในที่สุดนั้นเป็นภาพชวนสลดหดหู่อย่างยิ่ง

 

             
                เกมขมขื่นโหดหญิงท้องแก่

              
               ผู้หญิงนานกิงที่กำลังตั้งครรภ์นั้นแทนที่จะได้รับการยกเว้นกลับเป็นเหยื่อที่ทหารญี่ปุ่นชอบทารุณกรรมมากที่สุด

                เริ่มต้นด้วยการถูกทหารญี่ปุ่นทั้งกลุ่มมาลงแขกก่อน(ขมขื่นนั้นแหละ) เมื่อสำเร็จความใคร่แล้ว จากนั้นก็สังหารให้ตายคามือ และเมื่อเหยื่อตายแล้วก็ผ่าท้องเธอออกแล้วควักเอาทารกอ่อนที่อยู่ในครรภ์นั้นออกมา

                แล้วตัวอ่อน(ทารก) นั้นก็กลายเป็นของเล่นชนิดพิเศษที่ทหารญี่ปุ่นเอามาเล่นเป็นฟุตบอลกันในท้องถนนอย่างเพลิดเพลินสำราญใจ หากมีเจ้านายคนไหนผ่านมา  พวกทหารเหล่านั้นก็หยอกล้อโดยใช้ดาบปลายปืนที่เสียบอยู่กับตัวอ่อนนั้นทำการโบกปลายมาคล้ายกับเป็นการทำความเคารพแบบล้อเลียน

                สิ่งที่ได้รับตอบกลับมาจากเจ้านายก็คือ.........รอยยิ้ม "โอ้พระเจ้าจอร์จมันยอดมาก วันหลังทำแบบนี้กับสาวๆ ท้องแก่อีกน่ะจะรอดู ฮ่าๆ" 

 

    

               

                การขมขื่นครั้งใหญ่ที่นานกิง

               
               พูดถึงการขมขื่นรู้ไหมครับ ว่านี้คือผลงานวีรเวรอันสุดยอดของทหารนานกิงที่นานาชาติมักโจมตีญี่ปุ่นมากที่สุด

                สตรีชาวนานกิงนั้นได้ชื่อว่าเป็นผู้รับเคราะห์มากกว่าใครๆ

                แทบทั้งหมดต่างถูกขมขื่นอย่างสุดแสนทารุณก่อนที่จะสังหารอย่างเลือดเย็น หรือบางรายขอความเมตตาบ้าง หรืออาจมีการพิจารณาขอไว้ชีวิต แต่สิ่งที่ที่ตามมาของผู้รอดชีวิตคือประสบการณ์วิปลาสที่ยังหลอกหลอนจนถึงปัจจุบัน

                ส่วนใหญ่นั้น สตรีนานกิงทุกเพศทุกวัยจะถูกขมขื่นราวกับสัตว์ป่า จากนั้นส่วนใหญ่จะถูกสังหารหรือไม่ก็ถูกทรมานโดยใช้ดาบปลายปืนตัดเฉือนเต้านมทั้งสองข้างทิ้งไปพร้อมๆ กัน บาดแผลนั้นเห็นซี่โครงอบ่างน่าสยดสยอง

                บ่อยครั้งน่ะที่ทหารญี่ปุ่นจะทิ่มแทงหรือเสียบดาบปลายปืนพรวดเข้าไปหว่างขา(อวัยวะเพศ) หรือถูกคว้างอวัยวะขณะที่มีชีวิตอยู่ก็มี

                บางรายเมื่อตายแล้ว พวกมันก็ย่ำยีศพอีกด้วยการทิ้ง แท่งไม้ ท่อนเหล็ก กระทั้งหัวแครอท คาไว้อวัยวะเหยื่ออย่างนั้น

                ระหว่างที่เสร็จสิ้นการสังหารแล้ว กองทหารก็พากันหัวเราะชอบใจ ปรบมือดังอย่างสนุกสนานและชมมหกรรมครั้งสำคัญที่เขามีส่วนร่วมราวกับสัตว์นรกมาเกิด

                ชาวนานกิงผู้หนึ่งได้คว่ำครวญถึงเหตุการณ์ที่ประสบพบเจอว่า

                "วันที่ 16 ธันวาคมนั้น ผมถูกกองทหารญี่ปุ่นคุมตัวไป มันไม่ได้สังหารผม แต่บังคับให้ผมทำหน้าที่เป็นพ่อครัวให้พวกมัน ขณะที่ผมเดินตามพวกมันไปตามถนนนั้น ผมเห็นชาวนานกิงที่เป็นชายเช่นเดียวกับผมนอนตายอย่างน่าเวทนานับเป็นร้อยๆศพ"

                "แต่สิ่งที่น่าหดหู่ยิ่งกว่านั้นก็คือ บรรดาศพสตรีทั้งหลายที่พอประเมินได้ จากจำนวน 8 ใน 10 คนนั้นล้วนแต่ถูกของมีคมตัดขาดกระจุย เห็นไส้และอวัยวะภายในพุ่งทะลึกออกมาแทบทั้งสิ้น พวกเธอเหล่านั้นล้วนแต่เป็นหญิงท้องแก่ที่ถูกผ่าเอาทารกอ่อนภายในออกไปแล้ว ไม่เพียงเท่านั้น ทั้งหย่อมเลือด และเต้านมของพวกเธอเหล่านั้นถูกตัดหายเหี้ยมไปหมด..........."

                นี้ก็อีกตัวอย่างหนึ่ง

                ชายจีนอีกคนหนึ่งที่ทำหน้าที่ฝังศพชาวเมืองนานกิงให้สัมภาษณ์ว่า

                "ผมเห็นศพมากมายในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง จำวนศพนั้นมีมหาศาลนับหมื่นๆ ศพ กระจัดกระจายไปตามบึงน้ำ หรือบ่อน้อยบ่อใหญ่ กระทั้งบนกองฟางมีมากมาย ยอมรับว่าภาพที่อยู่เบื้องหน้าทำให้ผมตะลึกจนเกือบซ็อก มันเป็นเรื่องยากที่จะบรรยายออกเป็นคำพูดได้ แต่ภาพผู้หญิงที่เห็นแต่ละคนนั้นทำให้ผมเห็นความโหดร้ายของกองทัพญี่ปุ่นก่อนที่จะสังหารเธอ ใบหน้าของพวกเธอหมองหม่น ฟันร่วงหลุดจากปาก ช่วงแก้มก็บ่บอกถึงรอยซ้ำจากการถูกของแข็งกระแทกจนกะโหลกแก้มหักร้าว เลือดที่แห้งคาปากชวนให้คิดว่าพวกเธอคงสำลักเลือดหรือไม่ก็ความเจ็บปวดสุดทรมาน"

                "ผมเห็นทรวงอกเธอมีร่องรอยบาดแผลถูกของมีคมบาดจนเต้านมขาดกระจุย และมีแผลตัดลึกถึงซี่โครง ต่ำลงไปที่ช่องท้องของพวกเธอนั้นแทบทุกคนต่างก็ถูกของมีคมแทงทะลุแล้วคว้านไปมาทำให้ ตับ ไส้ พุง และพวงไส้ของพวกเธอหลุดจากร่างอย่างน่าสยดสยอง ส่วนที่ท้องน้อยนั้นมีรอยแผลจากดาบปลายปืนกระหน่ำแทงไปทั่ว"

                นี้ก็อีกรายโหดไม่แพ้กัน

                "ช่วงปลายเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ.1938 นั้น ครอบครัวใหญ่ที่มีสมาชิกจำนวน 14 คนถูกสังหารโหดโดยน้ำมือทหารญี่ปุ่น โดยเฉพาะบุตรสาวคนเล็กวัย 14 นี้ถูกลบหลู่และสังหารให้ได้อย่างทารุณมากที่สุด"

                "เด็กคนนั้นถูกทิ้งบนโต๊ะสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่นำมาต่อกัน สภาพร่างกายท่อนนั้นมีเสื้อสวมติดอยู่ แต่ท่อนร่างนั้นเปลือยเปล่า โดยที่เลือดเธอยังไหลนองท่วมโต๊ะนั้น และปริมาณเลือดมากมายนั้นหลั่งไหลออกมาจากช่องท้องและอวัยวะเพศที่ถูกดาบปลายปืนแทงเป็นสองครั้งด้วยกัน"

                "ส่วนพี่สาวของเธอถูกสังหารตายคาเตียงโดยไม่มีสภาพแตกต่างกับน้องสาวเท่าใดนักส่วนมารดาเธอหรือ? เธอถูกสังหารตายคาโต๊ะขนาดใหญ่ตัวหนึ่งโดยกอดทารกวัยขวบในอ้อมอกของเธอ ทารกน้อยนั้นถูกฟันคอขาดกระจุยด้วยใบมีดคมกริบ และช่องท้องของเด็กน้อยนั้นมีบรรดาพวกไส้และอวัยวะภายในทั้งจุกทะลักออกมานอกช่องท้องอย่างน่าเวทนา"

                หนึ่งผู้เห็นเหตุการณ์เหล่านั้น เขาได้บันทึกเหตุการณ์โหดเป็นฉากๆ เอาไว้เลยว่า

                "14 ธันวาคม 1937 ตอนเที่ยง เห็นทหารญี่ปุ่นจำนวนหนึ่งเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งที่ถนนเจียนยิน พวกนั้นลักพาตัวสาวๆ ในบ้านออกมา 4 คน จากนั้นมันก็ลงมือข่มขื่นมาราธอน 2 ชั่วโมงเต็มๆ "

                "15 ธันวาคม 1937 ตอนกลางคืน ทหารญี่ปุ่นกลุ่มใหญ่พากันกรูไปในหอพักหญิงของมหาวิทยาลัย จากนั้นก็ข่มขื่นสาวๆ ราว 30 คนด้วยกัน โดยเด็กสาวที่หน้าตาดีบางคนถูกรุมข่มขืนโดยทหารญี่ปุ่น 6 คนรวด"

                "16 ธันวาคม 1937 กลุ่มทหารญี่ปุ่นกลุ่มหนึ่งบุกฉุดสาวๆ อายุตั้งแต่ 16-21 ปีไปจากมหาวิทยาลัย และย่ำยีทางเพศ ภายหลังมีสาวๆ 5 คนในกลุ่มถูกปล่อยออกมา พวกเธอบอกว่าถูกพวกมันขมขื่นต่อเนื่องวันล่ะ 6 ครั้ง ส่วน 2 คนที่เหลือไม่รู้ซะตากรรม"

                "ในบ้านหลังหนึ่งซึ่งติดกับกำแพงเมืองที่ ด่านซินหยางนั้น ปรากฏว่ามีหญิงชราในวัย 60 มีสภาพศพขึ้นอืด และมีร่องรอยการข่มขืนอย่างทารุณ"

                "อีกจุดหนึ่งของถนนยางพี นั้นก็มีศพเด็กผู้หญิงอายุ 12 ขวบ นอนตาย กางเกงในของเธอถูกดึงฉีกขาด ลูกตาทั้งสองข้างเธอปิดสนิทในขณะที่ปากอ้ากว้างคล้ายกับร้องขอเมตตา"

                "เหยื่อการขมขื่น ยังมีพวกแม่ชีหรือแม้แต่อาจารย์ระดับศาสตรจารย์ ครูสอนหนังสือล้วนตกเป็นเหยื่อของทหารญี่ปุ่นไม่มีข้อยกเว้น"

                ฯลฯ อีกมากมาย  

                ทำไมข่มขื่นแล้วต้องฆ่าด้วย นั้นก็เพราะเขาถือคติว่า "สังหารหลังข่มขื่นเพื่อปิดปากมัน"

                นี้คือข้ออ้างของบรรดาทหารญี่ปุ่นที่ถือปฏิบัติกันทั่วหน้า สตรีนานกิงจึงต้องรับเคราะห์ไปอย่างช่วยไม่ได้

                และเป็นที่น่าสังเกตว่าเหตุการณ์การข่มขืนนี้ไม่มีการห้ามปรามจากผู้บังคัญบัญชาระดับสูงแต่อย่างใด เสมือนว่าพวกเขาสนับสนุนกับการทำกระทำแบบสัตว์นรกโดยซ้ำ

 

               
                 การแข่งขันสังหารโหด

              
                นี้เป็นการสนับสนุนของผู้บัญชาการทหารญี่ปุ่นเองน่ะเนี้ย เป็นการสร้างขวัญกำลังใจให้บรรดาทหารญี่ปุ่นที่นานกิงโดยเฉพาะ(แค่นี้ยังไม่พอหรือพี่)

                การเล่นน่ะทำเป็นระบบเลยล่ะ มีการจัดทำ เรียบเรียง จำนวนเหยื่อที่สังหาร และทำออกเป็นรายงานเพื่อประเมินว่าใครจะเป็น "เดอะ วินเนอร์"ในการสังหารเหยื่อชาวนานกิงด้วย

                การแข่งขันก็มีหลายสนาม แต่จุดที่เป็นอัปยศมากที่สุดคือสนามแข่งขันที่ ภูเขาซิจิน ถือว่าเป็นจุดที่ประณามจากทั่วโลกมากที่สุด

                รายงานอัปยศระบุว่า ร้อยโทมูไก (คนซ้าย)และร้อยโทโนเดะ(คนขวา) ต่างทำสถิตสังหารชาวจีนในระดับ 105 และ 106 ศพตามลำดับ ทั้งสองสามารถทุบสถิติเก่าที่สนามแข่งขันอื่นที่ทำสถิต 89 และ 78 สำเร็จอย่างงดงาม (อัปยศ)

                และยังมีสถิติอัปยศอีกน่ะ ร้อยโททานะกะ กูนิกิชิ เป็นผู้ทำลายสถิตสังหารเหยื่อโดยใช้ดาบปลายปืน ไม่ใช้กระสุนปืนเลย เป็นจำนวนถึง  300 ศพ ไม่มีใครโค่นลงได้

                และรายงานทั้งหมดได้รับการแพร่กระจายกลับไปที่ญี่ปุ่นราวกับพวกเขาเป็นนักกีฬาดีเด่นหรือซูเปอร์ฮีโร่กระนั้น

               
               บทสรุปคดีที่นานกิง

                เรื่องราวนี้เป็นเรื่องจริงในช่วงญี่ปุ่นบุกขยี้นานกิงในปี 1937 เป็นต้นมา ก่อนที่กองทัพญี่ปุ่นจะโดนขับไล่ออกจากนานกิง

                แต่สิ่งหลงเหลือเอาไว้คือผลงานที่โหดร้ายที่ทหารญี่ปุ่นทำไว้กับชาวนานกิง

                มันเป็นรอยด่างที่ทำให้โลกเห็นญี่ปุ่นเป็นชาติที่โหดร้ายของโลก

                ญี่ปุ่นเองก็รับรู้ความเกลียดชังของชาวโลกนี้เป็นอย่างดี แต่ไม่เต็มใจนักที่จะรับผิดชอบหรือออกมายอมรับเต็มตัว

                ส่วนทางการจีนก็อยากปิดเรื่องนี้เหมือนกัน เพราะมันอาจเกิดความวุ่นวายในประเทศที่ปกครองโดยคอมมิวนิสต์ แต่พวกประชาชนยังไม่ลืมความโกรธแค้นที่มีเหตุการณ์ในครั้งนั้น ต่างรอเวลาที่จะล้างแค้นในสิ่งที่พวกมันทำกับพวกเขา

                ในขณะเดียวกัน บรรดานักวิชาการทั้งหลายก็พยายามระดมสรรพกำลัง ความรู้ในการที่จะป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องทำนองนี้ขึ้นอีก

                แต่มีคำถามที่ว่า การสังหารโหดที่นานกิงนั้นจะใช้เวลานานเท่าใดที่จะลบเลือนจากใจมนุษย์ได้

                เพราะล่าสุดญี่ปุ่นประกาศว่าจะล้มเลิกกำลังป้องกันประเทศหันมาใช้ระบบกองทัพ หลังจากอเมริกาออกกฎไม่ให้ญี่ปุ่นมีกองทัพเป็นของตัวเอง

                คงต้องติดตามดูกันยาว..........

 

  สร้างโดย  กัญญามาศ เฮงษฎีกุล  โรงเรียนสตรีศรีสุริโยทัย

http://my.dek-d.com/Writer/story/viewlongc.php?id=219485&chapter=16