มดกับจิ้งหรีด

แหล่งที่มาของรูปภาพ : http://sukumal.net/isoppu/aritokiri/aritokiri01.jpg

มีอยู่ในฤดูร้อนของวันหนึ่งจิ้งหรีดจอมขี้เกียจมองเห็นฝูงมดกำลังขนข้าว, เศษผลไม้และลูกไม้ต่าง ๆ เดินเรียงกันเป็นแถวเพื่อจะนำไปเก็บสะสมไว้ในรังของมันอย่าง ขะมักเขม้น มันเกิดความสงสัยขึ้นมาอย่างมากจึง ถามพวกมดไปว่า " นี่เจ้ามด พวกเจ้าทำไม?จะต้องขนข้าว,ขนอาหารไปเก็บสะสมไว้อย่างนั้นด้วยเล่า?ในเมื่อในทุ่งนานั้น ก็มีของกินมากมายกินกัน ไม่รู้จักหมดรู้จักสิ้นอยู่อย่างนั้นแล้ว พวกเจ้านี่ช่างแปลกเสียจริง ๆ บ้าบอไม่มีที่เปรียบ ฮ่า ๆๆ " มันพูดและคิดดูถูกพวกมดเป็นอย่างมาก...พวกมดเมื่อได้ฟังดังนั้นจึงตอบว่า " ท่านว่าแปลกมากหรือ? " "แต่พวกข้าว่ามันไม่เห็นจะน่าแปลกอะไรตรงไหนเลย ฤดูกาลนี้พืชพันธ์ธัญญาหารอุดมสมบูรณ์ หากินได้ง่ายก็จริง แต่ที่ เหลือกินก็น่าที่จะนำไปเก็บสะสมเอาไว้เป็นสะเบียงในฤดูหนาวที่แห้งแล้งไม่มีพืชพันธ์ ธัญญาหาร ให้เก็บกินกันได้ง่าย ๆยังไงเล่า "เจ้าจิ้งหรีดเมื่อได้ฟังดังนั้นจึงพูดว่า " จะคิดอะไรกันให้มากมายถึงกาลไกลโน่น ให้ปวดหัวด้วยเล่า??เสียเวลา เอาอย่างข้านิสิเป็นตัวอย่าง..นึกจะกินก็กิน นึกจะนอนก็นอนอาหารหรือก็มีอยู่รอบตัวไม่เห็นเคย อดหยากเลยสักครั้ง " ตอบแล้วมันก็บินหนีไปเหมือนขี้เกียจต่อกรกับพวกมดให้เสียอารมย์อะไรทำนองนั้น พวกมดมองเจ้าจิ้งหรีดที่บิน จากไปแล้วพูดว่า " ยังไม่รู้ถึงความอดหยาก ถึงได้ดูถูกพวกเราอย่างนั้น รอให้ ฤดูหนาวมาถึงก่อน เถอะ...ฮึ...แล้วจะรู้สึก "

แหล่งที่มาของรูปภาพ : http://sukumal.net/isoppu/aritokiri/aritokiri02.jpg

แม้แต่ในวันที่มีฝนตกหนัก พวกมดก็ยังไม่ลดละ และนึกขี้เกียจมันจะยังคงตั้งหน้าตั้งตาลำเรียงเอาอาหารเข้าไปเก็บ ไว้ในรังของมันอยู่อย่างเดิมด้วยตัวที่สั่นเทาเพราะความหนาว...เจ้าจิ้งหรีดซึ่งนั่งหลบฝนอยู่ใต้ใบไม้ เมื่อมันเหลือบไป เห็นพวกมดเข้าเท่านั้นมันก็หัวเราะออกมาด้วยเสียงอันดังและส่ายหัวไป-มาอย่างเบื่อระอา ก่อนที่จะพูดดูถูกล้อเลียนพวกมดอีกว่า "ขยันกันจริง ๆนะพวกเจ้า ฮ่า ๆๆ..ฝนตกเฉอะแฉะน่ารำคาญจะตายไป ข้าว่าพวกเจ้าถ้าจะบ้าจริงๆแน่เลย...ข้าว่านะพวกเจ้าเข้ามานอนหลบฝนกับข้าตรงนี้ไม่ดีกว่าเหรอ รอให้ฝน หยุดตกเสียก่อนแล้วค่อยขนต่อจะดีกว่านะ ฮ่า ๆๆๆอ้ายพวกบ้าเอ้ย " แต่พวกมดดูท่าทีไม่สนใจยังคงเดิน
ขนสะเบียงของ มันไปแต่ได้หันมาตอบกับจิ้งหรีดว่า " บอกแล้วไง ตอนนี้ยังพอมีพืชพันธ์ธัญญาหารให้เก็บสะสมอยู่ ต้องรีบเอาไปเก็บ ไว้อีกให้มาก ๆ " จิ้งหรีดส่ายหัวไปมาด้วยความเบื่อในความคิดของพวกมด มันเลยทำเป็นแกล้งนั่งหลับไม่ ยอมหันกลับไปมองพวกมดอีกเลย...

แหล่งที่มาของรูปภาพ : http://sukumal.net/isoppu/aritokiri/aritokiri03.jpg

แม้ในวันที่มีลมพายุพัดแรงแสนแรงแค่ไหน พวกมดก็จะยังคงทำงานและหน้าที่ของมันอยู่ไม่มีเปลี่ยนแปลง พวกมันเดินเกาะกลุ่มกันเดินต้านลมขนข้าวขนสะเบียงอาหารอยู่อย่างเดิม เจ้าจิ้งหรีดนั้น วันนี้หนีลม แรงเข้าไปหลบอยู่ในโพรงไม้ และเมื่อมันมองออกไปเห็นพวกมดเข้าให้อีก มัน จึงตะโกนด้วยเสียงอันดังพูดดูถูกพวกมดเหมือนเดิมอีกว่า
" ข้าว่า พวกเจ้านี่ถ้าจะบ้าจริง ๆ ต้องเป็นของ แท้แน่เลย...ลมพัดแรงออกอย่างนั้นพวกเจ้ายังจะขยันกันอยู่ได้อีก เดี๋ยวก็ปลิวไป ตามลมหรอก ฮ่า ๆๆๆ " พวกมดนั้นฟังเจ้าจิ้งหรีดพูดดูถูกจนเคยเสียแล้ว แต่พวกมัน ก็ไม่ได้คิดโกรธ แถมยัง หยุดเดินและพูดเตือนเจ้าจิ้งหรีดว่า " นี่ท่านจิ้งหรีด นี่ก็ใกล้จะถึงฤดูหนาว ที่แห้งแล้งแล้วนะ ท่านได้เตรียมและหาเก็บสะสม
สะเบียงอาหารเก็บไว้บ้างแล้วหรือยัง?? "

แหล่งที่มาของรูปภาพ : http://sukumal.net/isoppu/aritokiri/aritokiri04.jpg

เมื่อย่างเข้าฤดูแล้งหรือฤดูใบไม้ร่วง แหล่งอาหารและพืชพันธ์ธัญญาหารต่าง ๆก็เริ่มเหลือน้อยลงทุกทีพื้นดิน เริ่ม แตกระแหง ต้นไม้ใบไม้ก็เริ่มเหี่ยวเฉาลง เจ้าจิ้งหรีดที่ชอบเอาแต่ความสุขสบายและ ไม่เคยเลยที่จะคิด ถึงกาลข้างหน้า มันมัวแต่ร้องรำทำเพลงอยู่อย่างมีความสุข มาตลอด ดังนั้นมันจำต้องมานั่งเอาใบไม้คลุมตัวไว้ด้วยความหนาว และพร้อมทั้งกับความหิวโหย เรี่ยวแรงที่เคยมีอยู่ก็ค่อยๆหมดลงไป มันไม่สามารถที่จะบินไปหาแหล่งอาหารที่อยู่ไกล ๆเหมือนกับพวกแมลงตัวอื่นๆได้...

แหล่งที่มาของรูปภาพ : http://sukumal.net/isoppu/aritokiri/aritokiri05.jpg

เมื่อย่างเข้าฤดูแล้งหรือฤดูใบไม้ร่วง แหล่งอาหารและพืชพันธ์ธัญญาหารต่าง ๆก็เริ่มเหลือน้อยลงทุกทีพื้นดิน เริ่ม แตกระแหง ต้นไม้ใบไม้ก็เริ่มเหี่ยวเฉาลง เจ้าจิ้งหรีดที่ชอบเอาแต่ความสุขสบายและ ไม่เคยเลยที่จะคิด ถึงกาลข้างหน้า มันมัวแต่ร้องรำทำเพลงอยู่อย่างมีความสุข มาตลอด ดังนั้นมันจำต้องมานั่งเอาใบไม้คลุมตัวไว้ด้วยความหนาว และพร้อมทั้งกับความหิวโหย เรี่ยวแรงที่เคยมีอยู่ก็ค่อยๆหมดลงไป มันไม่สามารถที่จะบินไปหาแหล่งอาหารที่อยู่ไกล ๆเหมือนกับพวกแมลงตัวอื่นๆได้...

แหล่งที่มาของรูปภาพ : http://sukumal.net/isoppu/aritokiri/aritokiri06.jpg

พวกมดเปิดประตูให้แล้วพูดว่า " พวกเราจะแบ่งอาหารให้กับท่านก็ได้ แต่ท่านจะต้องสำนึกผิด ที่ ได้เคยพูดดูถูกและล้อเลียนพวกเราเอาไว้เสียก่อน " เจ้าจิ้งหรีดจึงพูดว่า " ท่านไม่ต้อง บอกให้ข้า สำนึกหรอก มดเอ๋ย...ข้ารู้ซึ้งและเข้าใจที่พวกเจ้าเคยบอกแล้วว่าความอดหยากและแล้นแค้น นั้นมันเป็นอย่าง ไร? เพราะกว่าจะหาข้าวได้สักเม็ด ผลไม้สักผลนั้นมันลำบากแค่ไหน...นี่ถ้าข้าเชื่อพวกท่านเสียตั้งแต่แรก ป่านนี้คงจะเก็บสะสมอาหารไว้ จนเต็มรัง ไม่ต้องมานั่งคลานอย่างกระเสือกกระสนและเที่ยวขอเขากินอย่าง ขอทานแบบนี้ ว่าแต่ท่านมีข้าวสักเม็ดบริจากให้ข้ากินสักหน่อยเถอะ " มดส่ายหัว อย่างอิดหนาระอาใจ แต่ก็กวักมือเรียกให้มันเข้ามาในรัง แล้วแบ่งข้าวให้จิ้งหรีดกินหลายเม็ด....

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

       รู้จักเก็บออม รู้จักวางแผน ให้ความสำคัญและรอบคอบ ก็จะมีกินมีใช้ ไม่ขาดมือและลำบาก

แหล่งที่มาของข้อมูล : http://sukumal.net/isoppu/aritokiri/aritokiri01.html