เนื่องจากคนอีสานมีการคบกันอยู่สองระดับ คือ คบกันเป็นเพื่อนฝูงระดับธรรมดาทั่วไป เรียกว่า "เป็นหมู่กัน" และถ้าคบกันในระดับที่สนิทแนบแน่นเป็นพิเศษ มีความรักผูกพันจนถึงขั้นพึ่งพาอาศัยและตายแทนกันได้ เรียกว่า "เป็นเสี่ยวกัน" การได้เป็นเสี่ยวกันนั้น ต้องผ่านขั้นตอนและพิธีผูกเสี่ยวก่อนจึงจะถือว่า "เป็นเสี่ยวแท้" อนึ่งการเป็นเสี่ยวกันนั้น เป็นได้ทั้งชายและหญิง เกิดจากความสมัครใจของทั้งสองฝ่าย ซึ่งมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน มีรูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกันได้มีคำผะหยาบทหนึ่งกล่าวไว้ให้รู้ถึงสภาพการผูกมิตร และขยายมิตรภาพให้เป็นวงกว้างขวางออกไปของคนอีสานว่า "บ่มีผมให้ตื่มซ้อง บ่มีพี่น้องให้ตื่มเสี่ยวสหาย" แปลว่า ถ้ามีผมน้อยให้หาผมปลอมมาเสริม และถ้ามีพี่น้องจำนวนน้อยต้องผูกเสี่ยวหาสหายไว้เพิ่ม ด้วยเหตุนี้ การผูกเสี่ยว จึงเป็นการเสริมขยายมิตรภาพให้กว้างขวางออกไปของคนในสังคม ยิ่งมีคู่เสี่ยวมากเท่าใดยิ่งทำให้ประชาชนในสังคมนั้นเกิดความรัก ความผูกพันและความเป็นพี่เป็นน้องกันเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น เพราะพ่อแม่ลูกเมียและพี่น้องของเสี่ยวแต่ละคู่จะต้องรักใคร่ช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกัน เปรียบประหนึ่งเป็นพี่น้องร่วมสายญาติกันทั้งสิ้น