ประวัติความเป็นมา

            จากพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน  พ.ศ.2542   ตะกาด (น.)  หมายถึง  ที่ดินซึ่งอยู่หลังหาด-ชายทะเลขึ้นไป  แต่มีน้ำเค็มซึมขึ้นไปถึงได้  

             อีกนัยหนึ่ง  ตะกาด (น.) ชื่อกุ้งขนาดเล็กหลายชนิดในวงศ์ penaeidae  อันดับ decapoda เช่น ชนิmetapenaeusensis พบในบริเวณน้ำกร่อยและชายฝั่งทะเล , ชันกาดก็เรียก(ชัน-นะ-กาด)

           จากคำบอกเล่าที่เล่าต่อกันมาว่า  ชื่อบ้านระกาด  มาจากการเรียกชื่อ บ้านตะกาด  เนื่องจากเป็นพื้นที่ที่น้ำเค็มซึมขึ้นไปถึง  และมีกุ้งตะกาดและหญ้าตะกาดอยู่มาก  จึงเรียกว่าบ้านตะกาด  ภายหลังเพี้ยนเป็นบ้านระกาด  ต่อมาได้ปรับปรุงการเขียนภาษาไทย  ค้นได้จากสมุดหมายเหตุรายวันของโรงเรียนชุมชนวัดบ้านระกาศ  เล่ม 10  เริ่มใช้  26  มกราคม  2498    ใช้ชื่อว่าโรงเรียนวัดบ้านระกาศ

              สันนิษฐานว่า  เมื่อสมัยพระเจ้าทรงธรรม  โปรดให้มีการขุดลำคลองสำโรง  เชื่อมต่อระหว่าง แม่น้ำเจ้าพระยากับแม่น้ำบางปะกง จากสำโรง(ปัจจุบันเป็น ตำบลหนึ่งในอำเภอเมือง จังหวัดสมุทรปราการ)  ถึงท่าสะอ้าน  (ปัจจุบัน เป็นตำบลหนึ่งในอำเภอบางปะกง จังหวัดฉะเชิงเทรา) ต่อมามีผู้คนเริ่มอพยพ มาอาศัยตามลำคลอง          โดยมาตั้งกลุ่มเครือญาติ(สกุล) ตามลำคลองเล็กๆ    ตลอดแนวลำคลองสำโรง และบริเวณใกล้เคียง  จากการสืบค้นจากนางนงเยาว์  สังข์ประเดิม   นางเสวียน  ฉิมแฉ่ง  ผอ.สุคนธ์   ศิริพัลลภ  นายเจือ  เสืออากาศ   นางสายหยุด   กล่อมสกุล  และนายไพศาล   เฟื่องสินธุ์